Μια φορά κι έναν καιρό, ένας μαθητής της Ατραπού του Φωτός κατάφερε με τις πρακτικές που τακτικά εφάρμοζε να έχει μια συνειδητή έξοδο στον Αστρικό κόσμο. Όπως είχε ήδη διδαχθεί, αμέσως ζήτησε από τη Θεϊκή του Μητέρα να τον μεταφέρει στον Δάσκαλό του. Πράγματι άρχισε να πετά χωρίς να έχει τον έλεγχο και ύστερα από λίγη ώρα και προς μεγάλη του έκπληξη, βρέθηκε πίσω στο σαλόνι του σπιτιού του, όπου είδε τον Δάσκαλό του να τον περιμένει χαμογελαστός!
Χαιρέτησε με σεβασμό τον Δάσκαλό του και χωρίς να χάσει χρόνο Τον ρώτησε:
- «Δάσκαλε, πώς μπορώ να είμαι περισσότερη ώρα συνειδητός;»
Ο Δάσκαλος τού απάντησε:
- «Η συνείδηση δεν είναι του χρόνου, είναι πέρα από τον χρόνο. Η συνείδηση είναι στη στιγμή, στο Τώρα. Πολλές συνειδητές στιγμές θα σου δώσουν τη διάρκεια που θέλεις!»
Ο μαθητής, συλλογιζόμενος αυτό που μόλις του είχε απαντήσει ο Δάσκαλός του, τον ρώτησε:
- «Και τότε Δάσκαλε, πώς μπορώ να είμαι συνειδητός την κάθε στιγμή;»
Ο Δάσκαλος δεν απάντησε, αλλά είπε στον μαθητή του:
- «Κάνε ό,τι κάνεις κάθε μέρα όταν είσαι εδώ, στο σαλόνι του σπιτιού σου, απλά θέλω να παραμείνεις συνειδητός».
Τότε ο μαθητής ξαφνιάστηκε γιατί, από σεβασμό προς τον Δάσκαλό του αλλά κι έχοντας άγχος μήπως χάσει πρόωρα τη συνείδηση του Αστρικού, δεν ήξερε τι να κάνει...
Ο Δάσκαλος τού χαμογέλασε και τού είπε ξανά:
- «Κάνε ό,τι κάνεις κάθε μέρα, άνοιξε τον υπολογιστή σου ή την τηλεόραση, κάνε ό,τι θέλεις, απλά θέλω να παραμείνεις συνειδητός!»
Ο μαθητής τότε κάθισε στον καναπέ και πάτησε το κουμπί για να ανοίξει ο υπολογιστής του, ενώ μέσα του ένιωθε ήδη το άγχος να φουντώνει... Ένιωθε ανάμικτα συναισθήματα. Ντρεπόταν που άνοιγε τον υπολογιστή μπροστά στον Δάσκαλό του, είχε άγχος μην κάνει κάτι λάθος, αναρωτιόταν μήπως έπρεπε να κάνει κάτι άλλο και ταυτόχρονα κατέβαλε προσπάθεια να μην χάσει τη συνείδηση, όπως τον είχε προτρέψει ο Δάσκαλός του. Νιώθοντας όλη αυτή την πίεση από τα ανάμεικτα συναισθήματα και σκέψεις μέσα του, ξαφνικά, σαν να του είχε έρθει μια έμπνευση, σηκώθηκε όρθιος και με δυνατή φωνή είπε:
- «Θεϊκή μου Μητέρα, κάψε όλο αυτό το βάρος που νιώθω και βοήθησέ με!»
Ανακουφισμένος είδε τον Δάσκαλο να χαμογελά και να τού λέει:
- «Μπράβο, αυτό είναι που πρέπει να κάνεις! Κάνε το όσο πιο πολλές φορές μπορείς μέσα στην ημέρα!»
Στη συνέχεια και αφού προηγουμένως ο Δάσκαλος τού απάντησε σε κάποιες προσωπικές απορίες και τον συμβούλεψε να δώσει περισσότερη προσοχή σε κάποια ελαττώματά του, έχασε τη συνείδηση και ξύπνησε στο κρεβάτι του, με τα λόγια του Δασκάλου να ηχούν έντονα στα αυτιά του, φέρνοντας όλη την ανάμνηση από αυτή την εκπληκτική εμπειρία. Ταυτόχρονα συνειδητοποίησε ότι ο Δάσκαλος είχε απαντήσει και στη μεγάλη του απορία:
Πεθαίνοντας από στιγμή σε στιγμή μπορείς να είσαι συνειδητός!
