Σελίδες

Δευτέρα 12 Φεβρουαρίου 2024

«Ο άνδρας και η γυναίκα» - Ποίημα του Βίκτωρ Ουγκώ



Ο άνδρας είναι το πιο εξυψωμένο των πλασμάτων.

Η γυναίκα είναι το ύψιστο των ιδανικών.

Ο Θεός έκανε για τον άνδρα ένα θρόνο. Για τη γυναίκα ένα βωμό.

Ο θρόνος εκθειάζει, ο βωμός αγιάζει.

Ο άνδρας είναι ο εγκέφαλος, η γυναίκα η καρδιά.

Ο εγκέφαλος κατασκευάζει το φως, η καρδιά παράγει την αγάπη.

Το φως γονιμοποιεί. Η αγάπη ανασταίνει.

Ο άνδρας είναι δυνατός με τη λογική.

Η γυναίκα είναι ανίκητη με τα δάκρυα.

Η λογική πείθει. Τα δάκρυα συγκινούν.

Ο άνδρας είναι ικανός για όλους τους ηρωισμούς.

Η γυναίκα για όλα τα μαρτύρια.

Ο ηρωισμός εξευγενίζει, το μαρτύριο ανυψώνει.

Ο άνδρας έχει την ανωτερότητα.

Η γυναίκα την προτεραιότητα.

Η ανωτερότητα σημαίνει τη δύναμη,

Η προτεραιότητα αντιπροσωπεύει το δικαίωμα.

Ο άνδρας είναι ένας μεγαλοφυής, η γυναίκα ένας άγγελος.

Ο μεγαλοφυής είναι άπειρος. Ο άγγελος είναι ακαθόριστος.

Ο πόθος του άντρα είναι η ανωτάτη δόξα.

Ο πόθος της γυναίκας είναι η άκρα αρετή.

Η δόξα κάνει όλο το μεγάλο. Η αρετή κάνει όλο το θεϊκό.

Ο άνδρας είναι ένας κώδικας, η γυναίκα ένα ευαγγέλιο.

Ο κώδικας διορθώνει. Το ευαγγέλιο τελειοποιεί.

Ο άνδρας σκέπτεται. Η γυναίκα ονειρεύεται.

Το να σκέπτεται κανείς σημαίνει να έχει μια νύμφη στο κρανίο.

Το να ονειρεύεσαι σημαίνει να έχεις ένα φωτοστέφανο στο μέτωπο.

Ο άνδρας είναι ένας ωκεανός. Η γυναίκα είναι μια λίμνη.

Ο ωκεανός έχει το μαργαριτάρι που στολίζει, η λίμνη το ποίημα που θαμπώνει.

Ο άνδρας είναι ο αετός που πετάει. Η γυναίκα είναι το αηδόνι που τραγουδάει.

Το να πετάς σημαίνει να κυριαρχείς στο διάστημα.

Το να τραγουδάς σημαίνει να κατακτήσεις την ψυχή.

Ο άνδρας είναι ένας ναός, η γυναίκα είναι το ιερό.

Μπροστά στο ναό αποκαλυπτόμαστε.

Μπροστά στο ιερό γονατίζουμε.

Τελικά: ο άνδρας είναι τοποθετημένος εκεί που τελειώνει η γη.

Η γυναίκα εκεί που αρχίζει ο ουρανός.

Παρασκευή 3 Μαρτίου 2023

Η ΕΙΡΗΝΗ


Στο παρακάτω βίντεο ο Αξιοσέβαστος Δάσκαλος Ραβολού μιλά για την ΕΙΡΗΝΗ στο πρώτο Παγκόσμιο Συνέδριο της Γνωστικής Κίνησης που έγινε το Σεπτέμβριο του 1987 στη Σεβίλλη της Ισπανίας:




Επίσης στο βιβλίο «ΒΑΣΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ» του Αξιοσέβαστου Δασκάλου Samael Aun Weor, διαβάζουμε τα παρακάτω στο κεφάλαιο «Η ΕΙΡΗΝΗ»:

«...Είναι αναγκαίο να καταλάβουμε, είναι επείγον να ξέρουμε ότι η αυθεντική ΕΙΡΗΝΗ της ΗΣΥΧΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ, δεν είναι ένα σπίτι στο οποίο μπορούμε να φτάσουμε και όπου μας περιμένει χαρούμενη μια όμορφη κοπελίτσα. Η ΕΙΡΗΝΗ δεν είναι ένα τέρμα, ένα μέρος κ.λπ. Το να κυνηγάς την ΕΙΡΗΝΗ, να τη ψάχνεις, να κάνεις σχέδια γι' αυτήν να παλεύεις στο όνομα της, να κάνεις προπαγάνδα γι' αυτήν, να ιδρύεις οργανισμούς οι οποίοι εργάζονται γι' αυτήν κ.λπ., είναι εντελώς ανόητο, γιατί η ειρήνη δεν είναι το του νου· η ΕΙΡΗΝΗ είναι το θαυμάσιο άρωμα της ήσυχης καρδιάς.

Η ΕΙΡΗΝΗ δεν αγοράζεται ούτε πουλιέται ούτε μπορεί να επιτευχθεί με το σύστημα της ΚΑΤΑΣΙΓΑΣΗΣ, των ειδικών ελέγχων της αστυνομίας κ.λπ. Σε μερικές χώρες ο εθνικός στρατός πηγαίνει στην ύπαιθρο καταστρέφοντας χωριά, δολοφονώντας ανθρώπους και τουφεκίζοντας υποθετικούς κακοποιούς και όλα αυτά υποτίθεται στο όνομα της ΕΙΡΗΝΗΣ. Το αποτέλεσμα παρόμοιας τακτικής είναι ο πολλαπλασιασμός της βαρβαρότητας. Η βία φέρνει περισσότερη βία, το μίσος φέρνει κι άλλο μίσος. Η ΕΙΡΗΝΗ δεν μπορεί να κατακτηθεί, η ΕΙΡΗΝΗ δεν μπορεί να είναι το αποτέλεσμα της βίας. Η ΕΙΡΗΝΗ επέρχεται σε μας όταν διαλύουμε το ΕΓΩ, όταν καταστρέψουμε μέσα στον εαυτό μας όλους τους ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟΥΣ παράγοντες που προκαλούν πολέμους.

Εάν θέλουμε ΕΙΡΗΝΗ θα πρέπει να αντικρίσουμε, θα πρέπει να μελετήσουμε, θα πρέπει να δούμε το ολικό πλαίσιο και όχι μια γωνία του μόνο.

Η ΕΙΡΗΝΗ γεννιέται μέσα μας όταν έχουμε αλλάξει ριζικά με εσωτερική μορφή. Οι έλεγχοι, οργανισμοί για την ΕΙΡΗΝΗ, κατασιγάσεις κ.λπ., είναι λεπτομέρειες μεμονωμένες, σημεία στον ωκεανό της ζωής, μεμονωμένα τμήματα του όλου πίνακα της ΥΠΑΡΞΗΣ, που ποτέ δεν θα μπορέσουν να λύσουν το πρόβλημα της ειρήνης σε ριζική μορφή, ολική και οριστική.

Οφείλουμε να κοιτάξουμε τον πίνακα στη συνολική του μορφή. Το πρόβλημα του κόσμου είναι το πρόβλημα του ατόμου. ΕΑΝ το ΑΤΟΜΟ δεν έχει ΕΙΡΗΝΗ στο εσωτερικό του, η κοινωνία, ο κόσμος θα ζήσει σε πόλεμο αναπόφευκτα.

Για την ΕΙΡΗΝΗ υπάρχουν εκατομμύρια από γνώμες και αντιλήψεις λανθασμένες. Σ' αυτόν τον πονεμένο κόσμο που ζούμε, καθένας ψάχνει τη φανταστική του ΕΙΡΗΝΗ, την ειρήνη της γνώμης τους. Ο κόσμος θέλει να βλέπει στον κόσμο την ειρήνη των ονείρων του, το δικό του ειδικό τύπο ειρήνης, παρ' όλο που μέσα του καθένας έχει στο εσωτερικό του τους ψυχολογικούς συντελεστές που παράγουν τους πολέμους, εχθρότητες, κάθε μορφής προβλήματα.

Τους καιρούς αυτούς της παγκόσμιας κρίσης όποιος θέλει να γίνει διάσημος ιδρύει οργανώσεις ΥΠΕΡ της ΕΙΡΗΝΗΣ, κάνει προπαγάνδα και γίνεται προασπιστής της ΕΙΡΗΝΗΣ. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πολλοί πολιτικοί «αλεπούδες» έχουν κερδίσει το βραβείο ΝΟΜΠΕΛ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ, παρόλο που έχουν στο λογαριασμό τους ένα ολόκληρο νεκροταφείο και που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουν διατάξει να δολοφονήσουν κρυφά πολλούς ανθρώπους, όταν βρέθηκαν σε κίνδυνο να τους βγάλουν εκτός παιχνιδιού. Υπάρχουν επίσης αληθινοί Δάσκαλοι της ανθρωπότητας που θυσιάζονται διδάσκοντας σε όλα τα μέρη της Γης τη Θεωρία της Διάλυσης του ΕΓΩ.

Αυτοί οι Δάσκαλοι γνωρίζουν από πείρα δική τους ότι μόνο διαλύοντας τον Μεφιστοφελή που έχουμε μέσα μας, έρχεται σε μας η ειρήνη της καρδιάς.

Όσο υπάρχει μέσα σε κάθε άτομο το μίσος, η απληστία, ο φθόνος, η ζήλια, το πνεύμα απόκτησης, η φιλοδοξία, η οργή, η υπερηφάνεια κ.λπ., κ.λπ., θα έχουμε πόλεμο αναπόφευκτα.

Εάν θέλουμε αυθεντική ΕΙΡΗΝΗ θα πρέπει να μετατρέψουμε το ΕΓΩ σε κοσμική σκόνη. Μόνο έτσι θα υπάρχει μέσα μας εσωτερική ομορφιά. Από αυτήν την ομορφιά θα γεννηθεί μέσα μας η χαρά της αγάπης και η αληθινή ΕΙΡΗΝΗ της ήρεμης καρδιάς. Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΕΙΡΗΝΗ φέρνει την τάξη μέσα στον καθένα μας διαλύοντας τη σύγχυση και γεμίζοντας μας με γνήσια ευτυχία. Είναι αναγκαίο να ξέρουμε ότι ο νους δεν μπορεί να καταλάβει τι είναι αληθινή ΕΙΡΗΝΗ. Είναι επείγον να καταλάβουμε ότι η ειρήνη της γαλήνιας καρδιάς δεν μας φθάνει μέσω της προσπάθειας ή από το γεγονός ότι ανήκουμε σε κάποια οργάνωση ή εταιρία, η οποία ασχολείται με την προπαγάνδα για την ειρήνη. Η αυθεντική ειρήνη έρχεται σε μας με μορφή ολοκληρωτικά φυσική και απλή όταν επανακτούμε την αθωότητα στο νου και την καρδιά, όταν ξαναγινόμαστε μικρά παιδιά ευαίσθητα και όμορφα, ευαίσθητα σε ο,τιδήποτε το ωραίο και ο,τιδήποτε το άσχημο, σε ο,τιδήποτε καλό καθώς και σε ο,τιδήποτε το κακό, σε ο,τιδήποτε το γλυκό όπως και σε ο,τιδήποτε πικρό.

Είναι αναγκαίο να ξανακατακτήσουμε τη χαμένη παιδική ηλικία τόσο στο νου όσο και στην καρδιά.

Η ΕΙΡΗΝΗ είναι κάτι απέραντο, πλατύ, ατέλειωτο, δεν είναι κάτι σχηματισμένο από το νου, δεν μπορεί να είναι το αποτέλεσμα ενός καπρίτσιου, ούτε το παράγωγο μιας ιδέας. Η ειρήνη είναι μια ατομική ουσία που βρίσκεται μακρύτερα από το καλό και το κακό, μια ουσία που βρίσκεται μακρύτερα από κάθε ηθική, μια ουσία που αναβλύζει από τα ίδια τα έγκατα του ΑΠΟΛΥΤΟΥ...»

Τέλος, στο βιβλίο «ΤΟ ΠΕΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΦΤΕΡΩΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ» του δημοσιογράφου Armando Cosani, στο παρακάτω απόσπασμα μιλά ο Αξιοσέβαστος Δάσκαλος Ιούδας απευθυνόμενος στον συγγραφέα για το θέμα της ΕΙΡΗΝΗΣ:

«...Ο Κύριος Ρούζβελτ είναι χωρίς αμφιβολία ένας άνθρωπος με πολύ καλές προθέσεις, αλλά συμβαίνει ο μοναδικός καλός γείτονας που έχει να είναι το τσιγάρο του. Έτσι όπως ο μοναδικός αληθινός σύμμαχος του Κυρίου Τσόρτσιλ είναι το πούρο του και ο μοναδικός σύντροφος του Κυρίου Στάλιν είναι το τσιμπούκι του. Παρατήρησε, ότι ούτε ο Χίτλερ, ούτε ο Μουσολίνι καπνίζουν. Είναι υπερβολικά ενάρετοι και όπως κάθε φανατικός με την αρετή, βλέπουν μόνο το κριθαράκι στο ξένο μάτι. Όταν τελειώσει αυτός ο πόλεμος, είναι πιθανόν να υπάρξει άλλος και με εκείνον ίσως η επιστήμη προοδεύσει στο έπακρο, ώστε να πάρει τη χαρά και να απολαύσει τη δόξα του να έχει καταστρέψει τον πολιτισμό. Τίποτα δεν είναι πιο εύκολο από το να προφητεύσεις έναν πόλεμο. Αλλά ο πόλεμος επίσης φέρνει την αηδία στην ζωή των λαών και του ίδιου του ατόμου. Αν αυτήν την εσωτερική αηδία τη χρησιμοποιούσε το άτομο για την ανάπτυξή του και αν τουλάχιστον προσπαθούσε να ερευνήσει από πού έρχεται και γιατί συμβαίνει, πιστεύω ότι θα γινόταν ένα βήμα προς την Ειρήνη. Αλλά δεν είναι εύκολο πράγμα να καταφέρεις να καταλάβει ο άνθρωπος, ότι απέναντι στα ουράνια φαινόμενα είναι λιγότερο και από ένα άτομο. Η Ειρήνη είναι μια προσωπική κατάκτηση. Ποτέ δεν υπήρξε έργο των μαζών και πολύ λιγότερο έργο των στρατών. Ο άνθρωπος δεν έχει μάθει ακόμα να επωφελείται από τα διδάγματα της ιστορίας, από αυτό που δείχνει η εμπειρία. Ο συνασπισμός των Εθνών υπήρξε για πολλά χρόνια μια αυταπάτη Ειρήνης. Η αλήθεια είναι ότι ήταν μια εστία από ραδιουργίες. Ο Μουσολίνι την κατέστρεψε με μια μονοκοντυλιά. Μετά από αυτόν τον πόλεμο πιθανώς να ξεπροβάλλει κάτι άλλο παρόμοιο αλλά με κάποιο άλλο όνομα. Ο άνθρωπος διασκεδάζει δίνοντας ή αλλάζοντας ονόματα στα πιο παλιά πράγματα της ιστορίας. Ο συνασπισμός των Εθνών γεννήθηκε νεκρός. Ήδη είχε πεθάνει στην Ελλάδα πριν από δύο χιλιάδες χρόνια, με την Αμφικτιονία. Δεν πρόκειται για οργανώσεις, δεν χρειάζεται να αλλαχθούν ονόματα, παρά πρέπει να αλλάξει ο άνθρωπος. Μη μου ζητάς να πάρω στα σοβαρά την καλή γειτονία, γιατί όλα αποτελούν ένα σωρό από ψέματα. Το τραγικό είναι, ότι κανείς δεν ψεύδεται από πρόθεση, κανείς δεν καταλαβαίνει το Μεγάλο Ψέμα...»




Δευτέρα 27 Απριλίου 2020

Πώς μπορούμε να είμαστε συνειδητοί από στιγμή σε στιγμή...



Μια φορά κι έναν καιρό, ένας μαθητής της Ατραπού του Φωτός κατάφερε με τις πρακτικές που τακτικά εφάρμοζε να έχει μια συνειδητή έξοδο στον Αστρικό κόσμο. Όπως είχε ήδη διδαχθεί, αμέσως ζήτησε από τη Θεϊκή του Μητέρα να τον μεταφέρει στον Δάσκαλό του. Πράγματι άρχισε να πετά χωρίς να έχει τον έλεγχο και ύστερα από λίγη ώρα και προς μεγάλη του έκπληξη, βρέθηκε πίσω στο σαλόνι του σπιτιού του, όπου είδε τον Δάσκαλό του να τον περιμένει χαμογελαστός!

Χαιρέτησε με σεβασμό τον Δάσκαλό του και χωρίς να χάσει χρόνο Τον ρώτησε:

- «Δάσκαλε, πώς μπορώ να είμαι περισσότερη ώρα συνειδητός;»

Ο Δάσκαλος τού απάντησε:

- «Η συνείδηση δεν είναι του χρόνου, είναι πέρα από τον χρόνο. Η συνείδηση είναι στη στιγμή, στο Τώρα. Πολλές συνειδητές στιγμές θα σου δώσουν τη διάρκεια που θέλεις!»

Ο μαθητής, συλλογιζόμενος αυτό που μόλις του είχε απαντήσει ο Δάσκαλός του, τον ρώτησε:

- «Και τότε Δάσκαλε, πώς μπορώ να είμαι συνειδητός την κάθε στιγμή;»

Ο Δάσκαλος δεν απάντησε, αλλά είπε στον μαθητή του:

- «Κάνε ό,τι κάνεις κάθε μέρα όταν είσαι εδώ, στο σαλόνι του σπιτιού σου, απλά θέλω να παραμείνεις συνειδητός».

Τότε ο μαθητής ξαφνιάστηκε γιατί, από σεβασμό προς τον Δάσκαλό του αλλά κι έχοντας άγχος μήπως χάσει πρόωρα τη συνείδηση του Αστρικού, δεν ήξερε τι να κάνει...

Ο Δάσκαλος τού χαμογέλασε και τού είπε ξανά:

- «Κάνε ό,τι κάνεις κάθε μέρα, άνοιξε τον υπολογιστή σου ή την τηλεόραση, κάνε ό,τι θέλεις, απλά θέλω να παραμείνεις συνειδητός!»

Ο μαθητής τότε κάθισε στον καναπέ και πάτησε το κουμπί για να ανοίξει ο υπολογιστής του, ενώ μέσα του ένιωθε ήδη το άγχος να φουντώνει... Ένιωθε ανάμικτα συναισθήματα. Ντρεπόταν που άνοιγε τον υπολογιστή μπροστά στον Δάσκαλό του, είχε άγχος μην κάνει κάτι λάθος, αναρωτιόταν μήπως έπρεπε να κάνει κάτι άλλο και ταυτόχρονα κατέβαλε προσπάθεια να μην χάσει τη συνείδηση, όπως τον είχε προτρέψει ο Δάσκαλός του. Νιώθοντας όλη αυτή την πίεση από τα ανάμεικτα συναισθήματα και σκέψεις μέσα του, ξαφνικά, σαν να του είχε έρθει μια έμπνευση, σηκώθηκε όρθιος και με δυνατή φωνή είπε:

- «Θεϊκή μου Μητέρα, κάψε όλο αυτό το βάρος που νιώθω και βοήθησέ με!»

Ανακουφισμένος είδε τον Δάσκαλο να χαμογελά και να τού λέει:

- «Μπράβο, αυτό είναι που πρέπει να κάνεις! Κάνε το όσο πιο πολλές φορές μπορείς μέσα στην ημέρα!»

Στη συνέχεια και αφού προηγουμένως ο Δάσκαλος τού απάντησε σε κάποιες προσωπικές απορίες και τον συμβούλεψε να δώσει περισσότερη προσοχή σε κάποια ελαττώματά του, έχασε τη συνείδηση και ξύπνησε στο κρεβάτι του, με τα λόγια του Δασκάλου να ηχούν έντονα στα αυτιά του,  φέρνοντας όλη την ανάμνηση από αυτή την εκπληκτική εμπειρία. Ταυτόχρονα συνειδητοποίησε ότι ο Δάσκαλος είχε απαντήσει και στη μεγάλη του απορία:

Πεθαίνοντας από στιγμή σε στιγμή μπορείς να είσαι συνειδητός!

Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2020

Αγάπη, Έρωτας και Σεξουαλικές σχέσεις

Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε ένα απόσπασμα από το βιβλίο «ΤΟ ΠΕΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΦΤΕΡΩΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ» του Armando Cosani, στο οποίο ο δημοσιογράφος και συγγραφέας ρωτάει τον Δάσκαλο Ιούδα για τον Έρωτα και τις Σεξουαλικές σχέσεις:

✯✯✯✯✯✯✯✯✯



Άλλο σημείο που με ενδιέφερε ήταν σχετικά με τον έρωτα και τις σεξουαλικές σχέσεις. 

Όταν πλησίασα το θέμα αυτό μερικές μέρες μετά την προηγούμενη περίπτωση, μου είπε: 

−Ο έρωτας είναι το κλειδί των πάντων, γιατί είναι η δύναμη, που συντηρεί και διατηρεί τα πάντα. Η συνταγή: «Αγαπάτε τον Θεό πάνω απ’ όλα και τον πλησίον σας όπως τον εαυτό σας» απαιτεί μια σκέψη πολύ βαθειά. Κανείς δεν μπορεί να αγαπά τον πλησίον του όπως τον εαυτό του, αλλά το να αγαπάς τον εαυτό σου απαιτεί ορισμένης μορφής εντυπώσεις δύσκολο να εξηγήσεις.

Αν βλέπουμε και θεωρούμε την αγάπη από την σκοπιά των εντυπώσεων, θα δούμε, ότι όσοι είναι ερωτευμένοι τα βλέπουν όλα ρόδινα. Αυτή είναι μια πολύ ειδική τροφή. Αλλά όταν αγαπάς ξέροντας, όταν αγαπάς συνειδητά με πλήρη γνώση, με πλήρη κατανόηση, οι απολαύσεις ενός ερωτευμένου δεν συγκρίνονται με τις απολαύσεις της αγάπης, που πηγάζει μόνο από το πνεύμα.

Το να αγαπάς πολύ τον εαυτό σου είναι το να λαχταράς την εσωτερική ανάπτυξη και αυτό απαιτεί κανονικότητα. Δεν μπορεί να αγαπηθεί όποιος βρίσκεται σε αποχαύνωση ή αίσθηση αποτυχίας. Έτσι το ν’ αγαπάς τον εαυτό σου επιβάλλει απαραίτητα την κανονική ισορροπία όλων των λειτουργιών, συμπεριλαμβανομένης και της σεξουαλικής.

Αυτό όμως είναι δύσκολο να κατανοηθεί εκτός αν κατανοηθεί η μοιχεία στην αγάπη. Η μοιχεία στην αγάπη, από τη σκοπιά αυτή, είναι να έχεις μια ερωτική ή σεξουαλική σχέση με κάποιον, που δεν αγαπάς ολοκληρωτικά. Και η αγάπη πρέπει να είναι αμοιβαία. Μόνο η συνειδητή αγάπη μπορεί να παράγει μια αληθινή αγάπη. Υπάρχει μια πολύ μεγάλη διαφορά από το να αγαπάς και το να είσαι ερωτευμένος. Το πρώτο προϋποθέτει αυτογνωσία μέχρι ορισμένου σημείου και κατανόηση ορισμένων νόμων. Το δεύτερο είναι ένα πράγμα προκαθορισμένο από τη ζωή της φύσης για τους σκοπούς της δημιουργίας και τη διατήρηση της ζωής.

Για μια συνειδητή εξέλιξη είναι απαραίτητη η ισορροπία, η κανονικότητα. Αυτό το καθορίζει αυτή η ίδια η κατανόηση. Όταν ασχολούνται με αυτό το ζήτημα, τα Ευαγγέλια χρησιμοποιούν την έκφραση «ευνούχος». Αλλά πριν δηλωθεί αυτό, δηλώνεται ότι η εντολή έρχεται από τον εσωτερικό λόγο. Και αυτό είναι η κατανόηση.

 


Μερικές μέρες αργότερα, ο φίλος μου μου χάρισε ένα γραπτό, ένα ποίημα του οποίου η αντίθεση με την μονοτονία των επεξηγηματικών του λόγων, που ανέφερα, μου τράβηξε έντονα την προσοχή. Το ποίημα έλεγε: 

«Ο Θεός έδωσε στον Ήλιο για γυναίκα τη Γη και ευλόγησε αυτή την αγάπη όταν δημιούργησε τη Σελήνη. 

Έτσι επίσης δημιούργησε εσένα, γυναίκα για να στρέψεις τη ζωή σου στην ανθρώπινη αγάπη. 

Και για να βρει στην ηδονή του να αγαπάς η ψυχή το μονοπάτι της επιστροφής, εκεί που πάντα είναι σήμερα, όπου δεν υπάρχει αύριο. 

Γιατί έτσι όπως πάει η ζωή στο θάνατο από αγάπη, έτσι η αγάπη ανασταίνεται από τον θάνατο, όπου υπάρχει μια καρδιά ξυπνητή, που ξέρει να τη συγκρατεί στην αγάπη της και στον θάνατό της. 

Με κάθε φιλί πεθαίνει λίγο η ψυχή ξεχνώντας τι είναι ζωή στην αγάπη. Και γι’ αυτό με κάθε φιλί μπορεί να ξαναζήσει η ψυχή αυτού, που ξέρει να πεθαίνει. 

Ω, παραδοξότητα της δημιουργίας! 

Σε κάθε ανάσα αγάπης υπάρχει ένας αναστεναγμός, που είναι αιωνιότητα. 

Και σε κάθε χάδι επίσης καίει η φωτιά του θανάτου και η ανάσταση. 

Ανυψώστε την απλή και απέριττη αγάπη στις πιο ψηλές κορυφές! 

Και το ν’ αγαπάς και να φιλάς να είναι μια προσευχή ζωής στο πιο εσώτερο ον που είναι η αλήθεια και είναι Θεός. 

Γιατί δεν είστε εσείς που αγαπάτε, αλλά η αγάπη του Πατέρα που πάλλεται μέσα σας. 

Δική σας θα είναι η δυνατότερη ευλογία Του, αν σε κάθε φιλί που δίνετε και παίρνετε καθαγιάζεται το όνομα Του, φυλάγοντας την παρουσία Του στους πιο εσωτερικούς πόθους σας. 

Και στην αγάπη σας αναζητήστε επίσης πρώτα την βασιλεία του Θεού και τη Δικαιοσύνη Του και όλα τα άλλα, ακόμα και η ευτυχία του Είναι, θα σας δοθούν σαν συμπλήρωμα. 

Και μη φοβάστε να αγαπάτε, να φοβάστε αυτόν, που μπορεί να μετατρέψει την αγάπη σας σε προκατάληψη ή κακία. 

Κάνετε από την ένωσή σας ένα γαλήνιο δρόμο προς τους ουρανούς. 

Όσο θα έχετε την παρουσία Του στις καρδιές σας, θα αγαπάτε στ’ αλήθεια το Θεό υπεράνω όλων των πραγμάτων και συγχρόνως θα αγαπάτε ο ένας τον άλλο. 

Και τη στιγμή της υπέρτατης ευτυχίας, θα είστε ένα μ’ Εκείνον και με τη Δημιουργία Του».


Απόσπασμα από το βιβλίο "Το Πέταγμα του Φτερωτού Φιδιού" του Armando Cosani


Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2020

Μην παίρνετε το πρόβλημα πάνω σας, αναθέστε το στους αρμόδιους!


Διαβάζουμε στο κεφάλαιο «Παρατηρητής και Παρατηρούμενος» του βιβλίου «Διατριβή Επαναστατικής Ψυχολογίας» του Δασκάλου Samael Aun Weor:

«Είναι κώλυμα, εμπόδιο, πρόσκομμα, για τη δουλειά της Εσώτερης Αυτοπαρατήρησης, τα ακόλουθα Ψυχολογικά ελαττώματα:
Μυθομανία (Παραλήρημα Μεγαλείου, να θεωρεί κάποιος τον εαυτό του Θεό).
Εγωλατρία (πίστη σε ένα Διαρκές ΕΓΩ, λατρεία σε οποιουδήποτε είδους Alter-Ego).
Παράνοια (Δοκησισοφία, Αυτάρκεια, Αλαζονεία, να θεωρεί κάποιος τον εαυτό του αλάνθαστο, μυστικιστική υπερηφάνεια, άτομο που δεν ξέρει να βλέπει την ξένη άποψη).
Όταν συνεχίζει κάποιος με την παράλογη πεποίθηση ότι είναι Ένας και ότι κατέχει ένα διαρκές Εγώ, η σοβαρή δουλειά πάνω στον εαυτό του καταλήγει κάτι περισσότερο από αδύνατη.»
Αν προσπαθήσουμε να εμβαθύνουμε στο ότι το μεγαλύτερο εμπόδιο στην αυτοπαρατήρηση και κατά συνέπεια στον θάνατο των ΕΓΩ - ελαττωμάτων μας είναι η Εγωλατρία, η Μυθομανία και η Παράνοια, όπως μάς έχουν υποδείξει οι Δάσκαλοι Σαμαέλ και Ραβολού,  θα δούμε ότι πράγματι, τις περισσότερες φορές, σε κάθε πράξη της ζωής μας, τα τρία αυτά ελαττώματα μάς υπνωτίζουν και παίρνουμε πάνω μας περισσότερο "βάρος" από αυτό που μας αντιστοιχεί. Προσπαθούμε να κάνουμε τη δουλειά μόνοι μας, δουλειά που θα έπρεπε να αναθέσουμε στους Θεϊκούς μας Γονείς ή τους Δασκάλους μας.

Ας πούμε για παράδειγμα ότι πιάνουμε τον εαυτό μας να έχει φάει λίγο παραπάνω ή να έχουμε φάει πολλά γλυκά και βλέποντας ότι τον τελευταίο καιρό έχουμε πάρει και μερικά κιλά παραπάνω, λέμε στον εαυτό μας: «Δεν πρέπει να φάω άλλο, έως εδώ, από αύριο αρχίζω δίαιτα!» και μένουμε σε αυτό...


Είμαστε ευχαριστημένοι που παίρνουμε αυτή την απόφαση, αλλά δεν μας περνάει από το μυαλό ότι απλά έχουμε εξαπατηθεί από το Εγώ, τον Εαυτό μας...

Πιο σωστό θα ήταν να λέγαμε: «Δεν πρέπει να φάω άλλο, έως εδώ, από αύριο αρχίζω δίαιτα... Θεϊκή μου Μητέρα κάψε το ελάττωμα της Λαιμαργίας και βοήθησέ με...».

Γυρίζουμε το απόγευμα σπίτι κι ενώ χαλαρώνουμε, θυμόμαστε μια σκηνή θυμού ή ζήλιας ή λαγνείας που έγινε κατά τη διάρκεια της ημέρας και διαπιστώνουμε με λύπη ότι δράσαμε λάθος. Πολλές φορές μένουμε σε αυτό, στενοχωριόμαστε και απλά λέμε στον εαυτό μας ότι δεν θα το ξανακάνουμε... Δεν μας περνάει από το μυαλό ότι αμέσως πρέπει να ζητήσουμε από τη Θεϊκή μας Μητέρα τη διάλυση όλων των ελαττωμάτων που ήταν υπεύθυνα για το περιστατικό αυτό και να μας βοηθήσει την επόμενη φορά να είμαστε πιο επάγρυπνοι, ώστε να παρατηρήσουμε αυτά τα ελαττώματα τη στιγμή που εκδηλώνονται για να ζητήσουμε άμεσα τη διάλυσή τους. Ακόμα και τη στενοχώρια ή την απελπισία που μας έχει πιάσει σε αυτές τις στιγμές, αλλά ακόμα και την υπερηφάνειά μας θα πρέπει να ζητήσουμε να διαλυθεί, γιατί αν παρατηρήσουμε και είμαστε ειλικρινείς, θα δούμε ότι κατά βάθος αυτός που λυπάται είναι η πληγωμένη εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας, η Μυθομανία και η Παράνοιά μας...


Βλέπουμε ή διαβάζουμε στις ειδήσεις για την παγκόσμια κατάσταση, τις επιπτώσεις από την αλλαγή του κλίματος ή τους πολέμους που αυξάνονται στην περιοχή μας και τρέχουμε να οργανώσουμε και να κάνουμε πρακτικές ή άλλες δράσεις για το καλό της ανθρωπότητας και της παγκόσμιας ειρήνης. Νιώθουμε ικανοποιημένοι που νοιαζόμαστε για το καλό της ανθρωπότητας και καλά κάνουμε που τα οργανώνουμε όλα αυτά, αλλά ξεχνάμε να ζητήσουμε από τη Θεϊκή μας Μητέρα να κάψει την ανησυχία ή το φόβο που νιώθουμε και είναι ένα από τα κίνητρα για να κάνουμε όλες αυτές τις δράσεις...

Η Εγωλατρία μάς υπνωτίζει και μας κάνει να πιστεύουμε ότι είμαστε κύριοι του εαυτού μας και συνειδητοί την κάθε στιγμή. Δεν μας αφήνει να δούμε ότι κάθε σκέψη μας είναι ένα ελάττωμα σε δράση και, σε συνεργασία με την τεμπελιά μας, δεν μας επιτρέπει να απευθυνθούμε στη Θεϊκή μας Μητέρα για βοήθεια.


Έχουμε να παραδώσουμε μια εργασία, μάς απασχολεί κάτι, είτε στην καθημερινή μας δουλειά είτε στην εσωτερική εργασία μας, αλλά παρόλο που έχουμε πρόβλημα και δεν τα καταφέρνουμε, δεν ζητάμε τον θάνατο της απογοήτευσης που μας έχει πιάσει ή οποιοδήποτε άλλου ελαττώματος εμπλέκεται, ούτε ζητάμε βοήθεια για να μας δείξουν τι πρέπει να κάνουμε για να ξεπεράσουμε το εμπόδιο στο οποίο έχουμε κολλήσει.


Προσπαθούμε να δώσουμε τη λύση μόνοι μας, να δώσει τη λύση το Εγώ μας, ενώ οι Δάσκαλοι και οι Θεϊκοί μας Γονείς είναι από επάνω μας και περιμένουν να αντιληφθούμε ότι απλά πρέπει να ζητήσουμε από Αυτούς τον θάνατό των Εγώ - ελαττωμάτων μας και βοήθεια για να ελευθερωθεί η συνείδηση που αντιστοιχεί στο συγκεκριμένο γεγονός ή πρόβλημα. Αν το κάνουμε θα δούμε ή ότι είτε με κάποιον "μαγικό" τρόπο βρίσκουμε τη λύση στο πρόβλημά μας, είτε, αν δεν υπάρχει κάτι να γίνει τη συγκεκριμένη στιγμή, δεν μας ταυτίζει το γεγονός και δεν υποφέρουμε.


Αν είμαστε ειλικρινείς, θα αντιληφθούμε ότι με τη στάση μας αυτή ΔΕΝ δεχόμαστε τους Δασκάλους, ούτε τους Θεϊκούς μας Γονείς. Αν μας ρωτήσουν, θα πούμε ότι δεν είναι έτσι, ότι τους δεχόμαστε και θέλουμε τη βοήθειά Τους, αλλά, παρά τα λόγια μας, στην πράξη τους προδίδουμε και τους αρνούμαστε από στιγμή σε στιγμή...


Δεν είμαστε εμείς που θα διαλύσουμε τα ελαττώματά μας... Η Θεϊκή μας Μητέρα θα το κάνει. Το μόνο που ζητά από εμάς είναι να Τη θυμόμαστε και να Της το ζητάμε, όσο πιο συχνά μπορούμε. Η αληθινή ταπείνωση έρχεται όταν αντιλαμβανόμαστε ότι μόνοι μας δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, ότι πράγματι εμείς είμαστε που δρούμε έτσι ελαττωματικά και ότι όσο κι αν δεν μας αρέσει, όσο κι αν λέμε στον εαυτό μας το αντίθετο, θα συνεχίσουμε να δρούμε με αυτόν τον τρόπο, εκτός και ζητήσουμε βοήθεια από τη Θεότητα μέσα μας για να μας διαλύσει όλα αυτά τα ελαττώματα και να μας ελευθερώσει...


Όλοι έχουμε ακούσει η διαβάσει την προτροπή του Ευαγγελίου «Αγρυπνείτε και προσεύχεσθε, για να μην πέσετε σε πειρασμό», (κατά Ματθαίον 26,41). Η προτροπή αυτή έχει δύο σκέλη: το «Αγρυπνείτε» και το «Προσεύχεσθε». Τις περισσότερες φορές δεν κάνουμε κανένα από τα δύο, ενώ πολλές φορές το ΕΓΩ μάς εξαπατά και μένουμε μόνο στο «Αγρυπνείτε». Ξεχνάμε ότι 
όσες φορές και να πούμε ότι δεν θα ξανακάνω κάτι, τα αντίστοιχα Εγώ - ελαττώματα δεν διαλύονται και απλά περιμένουν τη στιγμή που θα είμαστε αδύναμοι ή θα χαλαρώσει η επαγρύπνησή μας για να εκδηλωθούν ξανά. 

Για να διαλυθούν τα ΕΓΩ χρειάζεται και το «Προσεύχεσθε», να ζητήσουμε από τη Θεϊκή μας Μητέρα να τα διαλύσει και γενικότερα να μας βοηθήσει στην εσωτερική μας εργασία.
«Θεϊκή μου Μητέρα διέλυσε το τάδε ελάττωμά μου και βοήθησέ με!»
Με αυτή τη μικρή επίκληση - προσευχή και γενικότερα όσο πιο πολύ προσευχόμαστε και ζητάμε βοήθεια, τόσο περισσότερο βγάζουμε το περιττό βάρος από πάνω μας και το "πετάμε", το αναθέτουμε στους αρμόδιους, τη Θεϊκή μας Μητέρα, τον Θεϊκό μας Πατέρα και τους Δασκάλους μας κι έτσι πεθαίνουμε ψυχολογικά από στιγμή σε στιγμή και ζούμε τη ζωή μας πιο ανάλαφρα και σοφά!!!

Τρίτη 27 Αυγούστου 2019

Όσο πιο κοντά στη Θεϊκή Μητέρα είμαστε…


Μια ιστορία αναφέρει ότι κάποια μέρα από τις τόσες του Αιώνιου Τώρα, ένας μαθητής της Ατραπού του Φωτός κατάφερε με τις πρακτικές που τακτικά εφάρμοζε να έχει μια συνειδητή έξοδο στον Αστρικό κόσμο. Αμέσως ζήτησε από τη Θεϊκή του Μητέρα να τον μεταφέρει κοντά Της για να λάβει τις διδασκαλίες και τους προσανατολισμούς Της.


Πράγματι άρχισε να πετά χωρίς να έχει τον έλεγχο και μετά από λίγο έφτασε σε ένα όμορφο καταπράσινο τοπίο και μπροστά του, λίγα μέτρα πιο μακριά από εκεί που προσγειώθηκε, αντίκρισε τη Λατρευτή Θεϊκή του Μητέρα να του χαμογελά και να λάμπει μέσα από τον απλό χιτώνα που φορούσε.


Μετά τους αμοιβαίους χαιρετισμούς ο μαθητής φοβούμενος μήπως χάσει τη συνείδηση κι επιστρέψει στον Φυσικό κόσμο πρόωρα, Την παρακάλεσε να τον βοηθήσει να παραμείνει λίγη παραπάνω ώρα συνειδητός στον Αστρικό κόσμο, ώστε να μπορέσει να λάβει τις διδασκαλίες Της.


Η Θεϊκή του Μητέρα τού απάντησε ότι για να παραμείνει συνειδητός θα πρέπει να Την πλησιάσει και του επεσήμανε ότι όσο πιο κοντά Της είναι, τόσο πιο συνειδητός θα είναι.


Έτσι κι έγινε. Την πλησίασε και μόλις έφτασε δίπλα Της, η Θεϊκή του Μητέρα τού είπε όλα όσα έπρεπε να του πει, όπως μια Μητέρα ξέρει να απευθύνεται στον γιο Της, και όταν τελείωσε με όλα όσα είχε να τον διδάξει, ο μαθητής επέστρεψε πανευτυχής στον Φυσικό κόσμο, φέρνοντας πλήρως την ανάμνηση από αυτή την υπέροχη εμπειρία.


Όμως, εκτός από όσα τού είπε η Θεϊκή του Μητέρα, αυτό που χαράχτηκε για πάντα μέσα του μετά από αυτή την εμπειρία, ήταν ότι ένας από τους βασικούς στόχους κι επιδιώξεις της εσωτερικής του εργασίας από δω και πέρα θα έπρεπε να είναι η αρχική προτροπή και συμβουλή Της:

«Πλησίασέ Με για να παραμείνεις συνειδητός... Όσο πιο "κοντά" Μου είσαι, τόσο πιο συνειδητός θα είσαι...»

Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2017

Σύνδεση με το ΕΙΝΑΙ μας και τους Αξιοσέβαστους Δασκάλους της Λευκής Αδελφότητας




Ερώτηση: Πώς μπορεί ο μαθητής ν’ αρχίσει να συνδέεται απευθείας με τους Αξιοσέβαστους Δασκάλους της Λευκής Αδελφότητας;

Αξιοσέβαστος Δάσκαλος Ραβολού: “Η τωρινή απομόνωση της ανθρωπότητας ή όλων μας από το εσωτερικό μέρος, από το ανώτερο μέρος μας, οφείλεται στο ότι εμείς ποτέ δεν μάθαμε ούτε καν να ζητάμε, να προσευχόμαστε, αλλά πάντα προσφεύγουμε στο εξωτερικό. Προσφεύγουμε σε άλλους Δασκάλους, ξεχνώντας τον Πατέρα και τη Μητέρα. Όταν μάθουμε να ζητάμε στον Πατέρα και στην Ιδιαίτερη, Ατομική Μητέρα, συνδεόμαστε, εκ των πραγμάτων, με το ανώτερο μέρος του Είναι, που είναι το σημαντικό. Να πλησιάζουμε τον Πατέρα μας και τη Μητέρα μας.

Αυτός που ξεκινά να ζητά και να ψάχνει μέσα στον εαυτό του, θα πλησιάζει φυσικά το ανώτερο μέρος του. Επίσης, αποφεύγονται και κάποιοι κίνδυνοι, όταν κάποιος μαθαίνει αληθινά να ζητά στον Πατέρα και στη Μητέρα, όταν συνδέεται με τα ανώτερα μέρη. Αποφεύγει για παράδειγμα ν’ ακολουθεί ανθρώπους, γιατί ακολουθεί τον εαυτό του. Έτσι λοιπόν, σας παρακαλώ, όλα τα άτομα να κατανοήσουν αυτό το σημείο, που είναι πολύ σημαντικό. Για το καλό του καθένα από σας, δεν θέλω, στο Θεσμό που διευθύνεται από μένα, να καταλήξετε ακόλουθοι του Χοακίν Αμόρτεγι. Θέλω ν’ ακολουθείτε τον εαυτό σας, εμένα δεν μ’ ενδιαφέρουν οι ακόλουθοι, μ’ ενδιαφέρει το Έργο που άφησε ο Δάσκαλος Σαμαέλ· και να το παρουσιάσω μπροστά στις Ανώτερες Ιεραρχίες σαν ένα Έργο Αληθινό, να μην παρουσιάσω λίγους ακόλουθους ανθρώπων, που στα σίγουρα δεν αξίζουμε τίποτα, ούτε ο αρχηγός, ούτε αυτοί που τον ακολουθούν. Εδώ, αξίζει το Έργο που πραγματοποιεί ο καθένας μέσα στον εαυτό του, αυτό είναι που ενδιαφέρει αυτές τις στιγμές. Δεν θέλω, επαναλαμβάνω, ακόλουθους κανενός είδους”.

Τετάρτη 27 Απριλίου 2016

Το μυστήριο του Ιούδα


-  Τι θέλεις να μου πεις με αυτό το να ξυπνήσω; τον ρώτησα μια μέρα.

-  Ακόμα δεν καταλαβαίνεις;

-  Το ξύπνημα ή η ξαγρύπνια για το οποίο μιλάω είναι δύσκολο, αλλά όχι και αδύνατο. Είναι μια συνεχής προσπάθειά να περπατάμε στα τυφλά για πολύ καιρό, μέχρι να καταφέρουμε να κατανοήσουμε τις ψευτιές μας. Αλλά έρχεται η μεγάλη στιγμή γι’ αυτόν που διατηρεί ζωντανή την προσπάθεια. Τότε διαφαίνονται οι άδηλες δυνατότητες στον άνθρωπο. Είναι κάτι που κανείς ξέρει από μόνος του, δεν χρειάζεται να του το πει ή μεταφράσει κανείς. Ανακαλύπτονται στο σώμα διαφόρων ειδών ζωές, διαφορετικά επίπεδα. Τότε αυτός δεν περπατά στα τυφλά. Ξέρει προς τα που πηγαίνει και ξέρει γιατί κάνει, όλα όσα κάνει. Τα Ευαγγέλια μετατρέπονται σε ένα οδηγό πολύτιμο. Βλέπεις πια ότι ούτε εσύ ούτε εγώ μπορούμε να πούμε, ότι είμαστε μαθητές ενός τόσο λαμπρού και ένδοξου Είναι όπως ο Ιησούς Χριστός και πιστεύουμε, ότι είμαστε ξύπνιοι. Στον κήπο της Γεσθημανή οι απόστολοι, οι μαθητές, έμειναν κοιμισμένοι...

Ο φίλος μου είπε αυτά τα τελευταία λόγια με ένα τόσο ευσεβή τόνο, που με εντυπωσίασε· τα μάτια του άρχισαν να γεμίζουν δάκρυα και αυτός τα άφησε να τρέχουν στα μάγουλά του χωρίς να ντρέπεται γι’ αυτό. Αυτό που επακολούθησε το είπε με φωνή διακοπτόμενη από μια συγκίνηση τόσο δυνατή που, προς στιγμή, με συντάραξε και μένα. Έμεινα σαστισμένος. Αυτός συνέχισε λέγοντας:

-  Ένας απόστολος είναι αφ’ εαυτού ένας άντρας ανώτερος και ο Ιησούς υπήρξε μια ευφυία που πολύ λίγες φορές έχει παρουσιαστεί στη γη. Όμως υπάρχουν αρκετοί που πιστεύουν, ότι περιτριγυρίστηκε από ανόητους και ηλίθιους. Οι απόστολοι είχαν μια θέληση, που είχε δοκιμαστεί σε πολλά πράγματα, διαφορετικά δεν θα είχαν μπορέσει να ζήσουν κοντά στον Ιησού. Παρ’ όλα αυτά όλοι τον εγκατέλειψαν τις τελευταίες μέρες. Και αυτή είναι η ιστορία της εσωτερικής ανάπτυξης του ανθρώπου. Ανυψώσεις και πτώσεις.

Μείναμε σιωπηλοί και οι δύο. Εγώ δεν θέλησα να εξακολουθήσω να τον ρωτάω, από φόβο μήπως του προξενήσω νέες αναταραχές. Αυτός κατάλαβε την στάση μου και είπε:

-  Μην ερμηνεύεις στραβά αυτό μου το συναίσθημα· δεν είναι αδυναμία, είναι δύναμη. Είναι το μέσον με το οποίο αποκτάς μια μοναδική κατανόηση.

Μου είχε τραβήξει ισχυρά την προσοχή η αναφορά του στην ευφυία του Ιησού και των μαθητών του. Για κάποιο λόγο σκέφτηκα, ότι ο Ιούδας θα πρέπει να ήταν το ίδιο όπως και οι άλλοι και του το είπα.

-  Κατά πρώτο -είπε εκείνος- είναι απαραίτητο να επιμείνω σ’ ένα γεγονός. Για να είσαι μαθητής κάποιας φυσιογνωμίας, όπως ο Ιησούς, είναι αναγκαίο να έχεις δει κάτι, να έχεις καταλάβει κάτι· είναι αναγκαίο να γνωρίζεις κάτι αληθινά πραγματικό. Τώρα καλά· λέγεται ότι οι μαθητές ήταν ψαράδες. Ο Ιησούς τους λέει, ότι θα τους κάνει «ψαράδες ανθρώπων». Αυτό σημαίνει, ότι οι δώδεκα μαθητές είχαν ήδη κάποια πνευματική προετοιμασία, όταν ήρθαν σε επαφή με Τον Δάσκαλο. Αν δεν είχαν μάθει κάτι αληθινά πραγματικό, δεν θα είχαν μπορέσει να αναγνωρίσουν τον Χριστό στον Ιησού, δεν θα μπορούσαν να είχαν εκτιμήσει δεόντως τη διδασκαλία του. Το να πλησιάσεις τον Χριστό προϋποθέτει ευφυία μιας συγκεκριμένης ανάπτυξης, συγκεκριμένο βαθμό θέλησης και ένα αίσθημα σχετικά βαθύ της αλήθειας. Φυσικά μετά τη σταύρωση άλλαξαν όλα, αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση. Κατά δεύτερο το να υποθέσουμε, ότι ο Ιούδας μπόρεσε να ξεγελάσει τον Ιησού είναι περίπου βλαστήμια. Η σχέση ανάμεσα στο Χριστό και τους μαθητές, είναι μια σχέση, που δεν μπορεί να συλλάβει ο άνθρωπος με όρους μιας συνηθισμένης ζωής βασισμένης στις κατανοήσεις, που εισρέουν από τις αισθήσεις. Είναι αναγκαίο να πας πίσω από τις αισθήσεις. Δηλαδή να διαμορφώσεις μάτια για να βλέπεις και αυτιά για να ακούς· να βλέπεις και να ακούς σημασίες περισσότερο από γεγονότα απομονωμένα· σημαίνει να βλέπεις και να ακούς σε ένα επίπεδο σχέσεων. Λέγεται, ότι ο Ιούδας  πρόδωσε τον Ιησού, αλλά όταν συλλάβεις τη σημασία των γεγονότων πολύ γρήγορα αντιλαμβάνεσαι, ότι η διαγωγή του Ιούδα δεν υπήρξε έργο της ίδιας του της θέλησης· βρέθηκε αναγκασμένος να πουλήσει τον Ιησού. Αυτό που σημαίνει  το «πούλησε» στην ευαγγελική γλώσσα σχετίζεται με την πνευματική φτώχεια ή πλούτο. Να θυμάσαι μόνο ότι αναφέρεται το ουράνιο βασίλειο σαν κάτι το πολύ πολύτιμο, που ένας καλός έμπορος, όταν το βρει πουλά τα πάντα για να το αγοράσει. Να αναστρέφεις τη διαδικασία για να πλησιάσεις μια κατανόηση. Το μυστήριο του Ιούδα είναι ένα από τα μυστήρια, που μας μπερδεύουν περισσότερο. Ο Ιησούς ήξερε, ότι θα πέθαινε. Και ακόμα γνώριζε τον τρόπο με τον οποίο θα πέθαινε. Ο θάνατος του ήταν ήδη προκαθορισμένος, έτσι που να μην χωρά καμμιά προδοσία, γιατί κάθε προδοσία απαιτεί το στοιχείο μιάς εμπιστοσύνης, που να βασίζεται σε μια άγνοια. Σκέψου το για λίγο. Γιατί ο Ιησούς επιμένει, ότι αυτός διάλεξε τους δώδεκα και ένας από αυτούς ήταν ο διάβολος. Κοιτάζοντας τα γεγονότα αναδρομικά είναι πολύ εύκολο να δικάσεις και να καταδικάσεις τον Ιούδα με βάση αυτό που άλλοι ερμηνεύουν. Αλλά να ξεκαθαρίσεις το μυστήριο από μόνος σου, οδηγούμενος μόνο από την επιθυμία της γνώσης της αλήθειας, είναι πια άλλο πράγμα. Όλοι έχουμε έναν Ιούδα μέσα μας, όπως έχουμε έναν Βαπτιστή, έναν Πέτρο, έναν Ιωάννη και σχεδόν όλα τα πρόσωπα, που υπάρχουν μέσα στα Ευαγγέλια. Αν γίνει κατανοητό, ότι αυτές οι γραφές ασχολούνται πρωταρχικά με την εσωτερική ανάπτυξη του ανθρώπου, αρχίζει να φαίνεται η λεγεώνα των προσώπων μέσα μας καθώς και οι πράξεις και τα γεγονότα, που τα συσχετίζουν.

Απόσπασμα από το βιβλίο "Το Πέταγμα του Φτερωτού Φιδιού" του Armando Cosani

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2016

"Η Πάλη Των Αντιθέτων", του Samael Aun Weor




Το κείμενο που ακολουθεί είναι ένα απόσπασμα από το Χριστουγεννιάτικο Μήνυμα του Δάσκαλου Σαμαέλ Αούν Βεόρ προς τους μαθητές του, τα Χριστούγεννα του 1964.


Η ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΤΩΝ


Ένας μεγάλος δάσκαλος έλεγε: «Να ψάχνετε την φώτιση και τα άλλα θα σας δοθούν σαν συμπλήρωμα».

Ο χειρότερος εχθρός της φώτισης είναι το εγώ. Είναι αναγκαίο να καταλάβουμε ότι το εγώ είναι ένας κόμπος στην ροή της ύπαρξης, ένα μοιραίο εμπόδιο στη ροή της ζωής, της ελεύθερης στην κίνησή της.

Ρωτήθηκε ένας δάσκαλος: «Ποιος είναι ο δρόμος;»
«Τι μεγαλοπρεπές βουνό!» είπε αναφέροντας το βουνό, όπου είχε το ερημητήριό του.
«Δεν σας ρωτάω σχετικά με το βουνό, αλλά σχετικά με τον δρόμο».
«Όσο δεν μπορείς να πας πιο πέρα από το βουνό, δεν θα μπορέσεις να βρεις τον δρόμο», αποκρίθηκε ο δάσκαλος.

Άλλος μοναχός έκανε την ίδια ερώτηση στον ίδιο δάσκαλο:
-«Εκεί είναι ακριβώς μπροστά στα μάτια σου», απάντησε ο δάσκαλος.
-«Γιατί δεν μπορώ να τον δω;»
-«Γιατί έχεις εγωιστικές ιδέες»
-«Θα μπορέσω να τον δω Κύριε;»
-«Όσο έχεις μια δυαδική όραση και λες: εγώ δεν μπορώ, και άλλα τέτοια, τα μάτια σου θα είναι σκοτεινιασμένα από μια σχετική όραση».
-«Όταν δεν υπάρχει εγώ ούτε εσύ, μπορεί κανείς να το δει».
-«Όταν δεν υπάρχει εγώ ούτε εσύ, ποιος θέλει να δει;».

Η βάση του εγώ είναι η δυαδικότητα του νου. Το εγώ στηρίζεται στην πάλη των αντιθέτων.
Κάθε συλλογισμός βασίζεται στην πάλη των αντιθέτων. Αν λέμε: ο τάδε είναι ψηλός, θέλουμε να πούμε ότι δεν είναι κοντός. Αν λέμε ότι εισερχόμαστε κάπου, θέλουμε να πούμε ότι δεν εξερχόμαστε. Αν λέμε, είμαστε χαρούμενοι, βεβαιώνουμε με αυτό ότι δεν είμαστε λυπημένοι, κ.λπ.



Τα προβλήματα της ζωής δεν είναι παρά διανοητικές μορφές με δύο πόλους: έναν θετικό και άλλον αρνητικό. Τα προβλήματα στηρίζονται στον νου και τα δημιουργεί ο νους. Όταν σταματάμε να σκεπτόμαστε ένα πρόβλημα, αυτό τελειώνει αναπόφευκτα.

Χαρά και λύπη, απόλαυση και πόνος, καλός και κακός, θρίαμβος και ήττα, αποτελούν την πάλη των αντιθέτων στην οποία βασίζεται το εγώ.

Όλη η άθλια ζωή που ζούμε, πάει από το ένα αντίθετο στο άλλο: θρίαμβος - ήττα, ευχάριστο - δυσάρεστο, απόλαυση - πόνος, αποτυχία - επιτυχία, αυτό - εκείνο, κ.λπ.

Χρειάζεται να απελευθερωθούμε από την τυραννία των αντιθέτων. Αυτό είναι δυνατόν μόνο μαθαίνοντας να ζούμε από στιγμή σε στιγμή, χωρίς αφηρημάδες κανενός είδους, χωρίς όνειρα, χωρίς φαντασίες.
Έχετε παρατηρήσει πως οι πέτρες του δρόμου μένουν ωχρές και αγνές μετά από μια χειμαρρώδη βροχή; Εμείς μόνο μπορούμε να μουρμουρίσουμε ένα Ω! θαυμαστικό. Εμείς πρέπει να καταλάβουμε αυτό το Ω! των πραγμάτων χωρίς να παραμορφώνουμε αυτή την θεϊκή αναφώνηση με την πάλη των αντιθέτων.



Ο Χοστί ρώτησε τον δάσκαλο Nansen:
-«Τι είναι το ΤΑΟ;»
-«Η κοινή ζωή», απάντησε ο Nansen.
-«Πώς γίνεται να ζεις σύμφωνα με αυτήν;»
-«Εάν προσπαθείς να ζεις σύμφωνα με αυτή, θα φύγει από εσένα. Μην προσπαθείς να τραγουδήσεις αυτό το τραγούδι, άσε να τραγουδάει αυτή η ίδια στον εαυτό της. Μήπως ο ταπεινός λόξιγκας δεν έρχεται από μόνος του;»

Αδέλφια μου να θυμηθείτε αυτά τα Χριστούγεννα αυτή την φράση:
«Η Γνώση βιώνεται στα γεγονότα, μαραίνεται στις αφηρημάδες και είναι δύσκολο να την βρεις ακόμα και στις πιο ευγενικές σκέψεις»
Ρώτησαν τον δάσκαλο Bokujo: «Πρέπει να τρώμε και να ντυνόμαστε κάθε μέρα;»
Ο Δάσκαλος απάντησε:
-«Τρώμε και ντυνόμαστε».
-«Δεν καταλαβαίνω», είπε ο μαθητής.
-«Τότε φάε και ντύσου», είπε ο δάσκαλος.

Αυτή ακριβώς είναι η ελεύθερη δράση πέρα από τα αντίθετα.
Τρώμε; Ντυνόμαστε; Γιατί πρέπει να κάνουμε ένα πρόβλημα από αυτό; Γιατί να σκεπτόμαστε άλλα πράγματα ενώ τρώμε και ντυνόμαστε;
Αν τρως, φάγε και αν ντύνεσαι, ντύσου και αν περπατάς στο δρόμο, περπάτα, περπάτα, περπάτα, όμως μην σκέπτεσαι άλλα πράγματα, να κάνεις μοναδικά αυτό που κάνεις, μην φεύγεις από τα γεγονότα, μην τα γεμίζεις με τόσες σημασίες, σύμβολα, ομιλίες και γνωστοποιήσεις. Ζήσε τα χωρίς αλληγορίες, ζήσε τα με αντιληπτικό νου από στιγμή σε στιγμή.


Να κατανοείτε ότι σας μιλάω για τον δρόμο της δράσης, ελεύθερης από την οδυνηρή πάλη των αντιθέτων.

Δράση χωρίς απροσεξίες, χωρίς διαφυγές, χωρίς φαντασίες, χωρίς αφηρημάδες κανενός είδους.
Πολεμήστε τον χαρακτήρα σας, αλλάξτε τον δια μέσου της έξυπνης δράσης, ελεύθερης από τα αντίθετα.

Όταν κλείνουμε τις πόρτες στην φαντασία, αφυπνίζεται το όργανο της διαίσθησης.
Η δράση, ελεύθερη από την πάλη των αντιθέτων, είναι μια διαισθησιακή δράση, είναι πλήρης δράση, όπου επικρατεί μια πλήρης κατάσταση, το εγώ είναι απόν.

Η διαισθησιακή δράση μάς οδηγεί από το χέρι μέχρι την αφύπνιση της συνείδησης.

Να δουλεύουμε και να ξεκουραζόμαστε ευτυχισμένοι εγκαταλείποντάς μας στο ρεύμα της ζωής. Να εξαντλήσουμε το θολό και σαπισμένο νερό της καθημερινής σκέψης, και στο κενό θα ρέει η γνώση και μαζί της η χαρά για την ζωή.

Αυτή η έξυπνη δράση, ελεύθερη από την πάλη των αντιθέτων, μας ανυψώνει μέχρι ένα σημείο, στο οποίο κάτι πρέπει να σπάσει.

Όταν όλα πάνε καλά, σπάει το άκαμπτο ταβάνι της σκέψης και το φως της δύναμης του Εσώτερου μπαίνει ελεύθερο και σε μεγάλες ποσότητες στον νου, που έχει πάψει να ονειρεύεται.



Τότε στον φυσικό κόσμο και έξω από αυτόν, στην διάρκεια του ύπνου του υλικού σώματος, ζούμε τελείως συνειδητοί και φωτισμένοι, απολαμβάνοντας την ευτυχία της ζωής στους ανώτερους κόσμους.

Αυτή η συνεχής πίεση του νου, αυτή η πειθαρχία, μας πάει στην αφύπνιση της συνείδησης.

Αν τρώγοντας σκεπτόμαστε τα εμπόρια, είναι φανερό ότι ονειρευόμαστε. Αν οδηγούμε ένα αυτοκίνητο και σκεπτόμαστε την αρραβωνιαστικιά, είναι λογικό ότι δεν είμαστε ξύπνιοι, ονειρευόμαστε, αν δουλεύουμε και θυμόμαστε τον κουμπάρο ή τη κουμπάρα ή τον φίλο, ή τον αδελφό, κ.λπ., είναι φανερό ότι ονειρευόμαστε.

Ο κόσμος που ζει ονειρευόμενος στον φυσικό κόσμο, ζει επίσης ονειρευόμενος στους εσωτερικούς κόσμους στην διάρκεια των ωρών που το φυσικό σώμα βρίσκεται κοιμισμένο.

Χρειάζεται να σταματάμε να ονειρευόμαστε στους εσωτερικούς κόσμους. Όταν σταματάμε να ονειρευόμαστε στον φυσικό κόσμο, αφυπνιζόμαστε εδώ και τώρα, και αυτή η αφύπνιση εμφανίζεται στους εσωτερικούς κόσμους.

Ψάξτε πρώτα την φώτιση και τα άλλα θα σας δοθούν σαν συμπλήρωμα.
Όποιος είναι φωτισμένος βλέπει τον δρόμο, όποιος δεν είναι φωτισμένος δεν μπορεί να δει τον δρόμο και εύκολα μπορεί να αποπροσανατολιστεί και να πέσει στην άβυσσο.

Είναι τρομερή η προσπάθεια και η επιφυλακή που χρειάζονται από λεπτό σε λεπτό, από στιγμή σε στιγμή για να μην πέσουμε σε ονειροπολήσεις. Αρκεί ένα λεπτό απροσεξίας και ο νους ονειρεύεται όταν θυμάται κάτι, όταν σκέπτεται κάτι διαφορετικό από την δουλειά ή από το γεγονός που ζούμε εκείνη την στιγμή.

Όταν στον φυσικό κόσμο μαθαίνουμε να ζούμε ξύπνιοι από στιγμή σε στιγμή, στους εσωτερικούς κόσμους στην διάρκεια των ωρών του ύπνου του φυσικού σώματος και επίσης και μετά από τον θάνατο θα ζούμε ξύπνιοι και αυτό-συνειδητοί από στιγμή σε στιγμή.



Είναι οδυνηρό να ξέρεις ότι η συνείδηση όλων των ανθρώπινων όντων κοιμάται και ονειρεύεται βαθιά, όχι μόνο εκείνες τις ώρες της ανάπαυσης του φυσικού σώματος, αλλά επίσης στη διάρκεια της κατάστασης αυτής που ειρωνικά ονομάζεται κατάσταση επαγρύπνησης.

Η δράση ελεύθερη από την διανοητική δυαδικότητα παράγει την αφύπνιση της συνείδησης.

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2015

Η τελετουργία Σεμά του σούφικου τάγματος των Μεβλεβί

Κάποιος πήγε στην πόρτα του Αγαπημένου και χτύπησε.
Μια φωνή ρώτησε: «Ποιος είναι»;
Αυτός απάντησε: «Εγώ είμαι».
Η φωνή είπε: «Δεν υπάρχει χώρος για Μένα και για Σένα».
Η πόρτα ασφαλίστηκε. Μετά από ένα χρόνο μόνωσης και στερήσεων, επέστρεψε και ξαναχτύπησε.
Μια φωνή από μέσα ρώτησε: «Ποιος είναι»;
Ο άνθρωπος αποκρίθηκε: «Είμαι εσύ».
Τότε η πόρτα άνοιξε γι' αυτόν...

- Τζελαλαντίν Ρουμί




Η ιδέα γι' αυτή την ανάρτηση προέκυψε όταν συνειδητοποίησα ότι πολλοί από τους φίλους και γνωστούς μου ερασιτέχνες μουσικούς με τους οποίους παίζουμε μουσική από τις τελετές των δερβίσηδων, στο σπίτι ή στα σεμινάρια, δεν ξέρουν τίποτα ή έχουν ακούσει πολύ λίγα πράγματα για την ιστορία της και τους εσωτερικούς συμβολισμούς που κρύβει. Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα με τη σειρά και ας δούμε τι κρύβεται πίσω από τις μουσικές συνθέσεις των δερβίσικων τελετών!


Το σύνολο της μουσικής σύνθεσης σε μια τελετή σεμά ονομάζεται ayin. Μουσικές συνθέσεις ayin έχουν γράψει πολλοί αξιόλογοι μουσικοί, μερικοί από τους οποίους ανήκαν και οι ίδιοι σε δερβίσικα τάγματα. Ένας από αυτούς ήταν και ο δερβίσης Küçek Mustafa Dede (πέθανε το 1684), ο οποίος έγραψε μία από τις καλύτερες μουσικές συνθέσεις ayin σε μακάμ bayati (σημαίνει παλιό, εξού και μπαγιάτικο...) και μπορείτε να την παρακολουθήσετε ολόκληρη στο παρακάτω link:



Εδώ θα δείτε μόνο ένα μικρό απόσπασμα από την τελετή στο ίδιο μακάμ, αλλά σε μια πολύ παλιά εκτέλεση:



Για να προσεγγίσουμε αυτή τη μουσική πέρα από τα εξωτερικά μουσικά χαρακτηριστικά της και να δούμε τι κρύβεται από πίσω, πρέπει να ξεκινήσουμε με λίγα λόγια για τον Τζελαλαντίν Ρουμί, ή Μεβλανά (που σημαίνει «ο δάσκαλός μας»).


Ο Ρουμί γεννήθηκε το 1207 στο Balk της επαρχίας Horasan της Περσίας (σημερινό Αφγανιστάν) και πέθανε στο Ικόνιο, όπου βρίσκεται και το μαυσωλείο του, το έτος 1273. Ίδρυσε την Αδελφότητα των Μεβλεβί και έγραψε δύο σημαντικά βιβλία το Divan και το Mesnevi, που αποτελείται από 40.000 δίστιχα. Και τα δύο είναι ποιήματα γεμάτα από αλληγορίες και μυστικισμό.

Όταν πέθανε, στις 17 Δεκεμβρίου του 1273, άνθρωποι από πέντε διαφορετικά δόγματα και θρησκείες ακολούθησαν τη νεκρική πομπή του. Η νύχτα της ταφής του ονομάστηκε Σεμπούλ Αρούζ (Sebul Arus), δηλαδή Νύχτα της Ένωσης. Από τότε οι Μεβλεβήδες δερβίσηδες κράτησαν ως γιορτή αυτή την ημερομηνία.


Το μαυσωλείο του Ρουμί στο Ικόνιο. Η σαρκοφάγος του βρίσκεται ακριβώς κάτω από τον πράσινο κώνο. Σημειώστε ότι η πράσινη απόχρωση είναι ταμπού για τους μουσουλμάνους, καθώς μόνο αντικείμενα που αφορούν τον προφήτη Μωάμεθ επιτρέπεται να έχουν αυτό το χρώμα. Άλλο ένα αξιοσημείωτο σε τούτο το τζαμί είναι ότι ΔΕΝ υπάρχει γυναικωνίτης. Είναι ίσως το μοναδικό τζαμί, όπου γυναίκες και άνδρες προσέρχονται και προσεύχονται πλάι - πλάι.

Ο Τζελαλαντίν Ρουμί είναι ο ιδρυτής του σούφικου Τάγματος των Μεβλεβί και ενέπνευσε την οργάνωση των στροβιλιζόμενων ή περιστρεφόμενων δερβίσηδων. 

Η λέξη δερβίσης προέρχεται από την τουρκική λέξη dervis, και σημαίνει τον άνθρωπο που βρίσκεται στο κατώφλι. Στο κατώφλι της ένωσης με τον Αγαπημένο των ποιημάτων του Ρουμί, που δεν είναι άλλος από τον Θεό.





Στην τελετή των στροβιλιζόμενων δερβίσηδων βλέπουμε ξεκάθαρα την ιδέα της αέναης περιστροφής. Η περιστροφή είναι θεμελιώδης συνθήκη της ύπαρξής μας. Όλα όσα υπάρχουν πάνω στο πρόσωπο της γης συνίστανται από περιστρεφόμενα ηλεκτρόνια και πρωτόνια. Τα άτομα, οι πλανήτες, οι γαλαξίες, ό
λα περιστρέφονται, και ο περιστρεφόμενος δερβίσης ή σεμαζέν συνειδητά και σκόπιμα συμμετέχει στην κυκλική περιστροφή που μοιράζονται όλες οι υπάρξεις. Ο σεμαζέν περιστρεφόμενος σε αρμονία με όλα τα πράγματα στη φύση ταυτίζεται με την ύπαρξη και το μεγαλείο του Δημιουργού. Τον σκέπτεται, Τον ευχαριστεί, προσεύχεται σ’ Αυτόν. Με αυτόν τον τρόπο επιβεβαιώνει τα λόγια του Κορανίου (64: 1) «Όλα στους ουρανούς και επί της γης επικαλούνται τον Θεό».




Η τελετουργία αυτή μέσω της οποίας επιτυγχάνεται η έκσταση και η ένωση με το Θεό, είναι γνωστή ως σεμά. Είναι μια χορευτική ιεροτελεστία με συνοδεία μουσικής, μέσα απ’ την οποία ο χορευτής δερβίσης προσπαθεί να ησυχάσει το νου του και να ενωθεί έτσι με τη Θεϊκότητα. Τα μουσικά όργανα που κυριαρχούν στην τελετουργία της σεμά, είναι το τύμπανο (κουντούμ) που δίνει το ρυθμό και το νέυ, ένα είδος φλάουτου από καλάμι.




Για τους φίλους που παίζουν νέυ όπως κι εγώ, αξίζει να επισημάνω ότι το καλάμι από το οποίο είναι κατασκευασμένο πρέπει να έχει υποχρεωτικά οκτώ κόμπους που το χωρίζουν σε εννέα διαφορετικά τμήματα. Είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί και να συλλεχθεί ένα τέτοιο καλάμι, γιατί συνήθως τα διαστήματα των κόμπων της πλειοψηφίας των καλαμιών είναι μεγάλα κι έτσι ακατάλληλα. Το νέυ είναι το ιερό όργανο των μεβλεβί, για τους οποίους συμβολίζει ανάμεσα σε όλα τα άλλα και τον τέλειο άνθρωπο που έχει αποβάλει τον εγωισμό του κι έτσι έχει γίνει ένα όργανο εκδήλωσης της θείας πνοής, η οποία εμψυχώνει τα πάντα. 

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Τζελαλαντίν Ρουμί στο Mesnevi αφιερώνει τους πρώτους 18 στίχους στο νέυ. Μπορείτε να τους διαβάσετε και να δείτε περισσότερα για το νέυ στο παρακάτω link:







Ας περιγράψω τώρα την τελετή σεμά. Αν παρακολουθήσατε ολόκληρη την τελετή από το link που έχω πιο πάνω θα ακούσατε και να είδατε όλα όσα θα περιγράψω παρακάτω.

Οι δερβίσηδες εισέρχονται στο σεμαχάν (δώμα της σεμά) οδηγούμενοι από τον σεμαζένμπασι (οδηγό του χορού) και στέκουν στη μία πλευρά με την κεφαλή σκυμμένη. Ο σεμαζένμπασι φορά ένα λευκό σίκε (κάλυμμα κεφαλής) και στέκει κοντά στη θέση του σεΐχη (σεΐκ). Ο σεΐχης είναι ο τελευταίος που μπαίνει στο δωμάτιο. Σταματά και υποκλίνεται προς το σημείο της θέσης του. Κατόπιν προχωρά αργά σε ένα κόκκινο τομάρι από πρόβατο.

Οι μουσικοί κάθονται σε ένα εξυψωμένο σημείο απέναντι απ' τον σεΐχη. Ο χαφίζ (εκείνος που έχει αποστηθίσει όλο το Κοράνι) ψάλλει μια προσευχή προς τον Μεβλανά και μια σουρά (στροφή) από τo Κοράνι. Ο ήχος του κουντούμ σπάζει τη σιωπή. Οι δερβίσηδες είναι πια γονατισμένοι και ακούν τον ήχο ενός νέυ να παίζει έναν αυτοσχεδιασμό (ταξίμι).




Ο σεΐχης κάνει ένα βήμα μπρος απ' τη θέση του. Σκύβει το κεφάλι και αρχίζει να περπατά αργά περιστρεφόμενος γύρω στο σεμαχάν. Οι δερβίσηδες ακολουθούν κυκλώνοντας το δώμα τρεις φορές και σταματούν για να υποκλιθούν ο ένας στον άλλον μπρος στη θέση του σεΐχη. Καθώς υποκλίνονται, κοιτάζουν το σημείο ανάμεσα στα φρύδια του δερβίση που στέκει απέναντί τους, ατενίζοντας έτσι τη θεία εκδήλωση μέσα στον άνθρωπο. Κυκλώνοντας για τρίτη φορά το δώμα, ο τελευταίος δερβίσης υποκλίνεται στραμμένος στη θέση του σεΐχη και επιστρέφει στη θέση του. To ίδιο κάνει και ο σεΐχης.

Κατόπιν οι δερβίσηδες ή σεμαζέν υποκλίνονται, βγάζουν το μαύρο κάλυμμα του μανδύα τους, το φιλούν και το αφήνουν να πέσει στο πάτωμα. Με αυτόν τον τρόπο αφήνουν πίσω τους καθετί γήινο κι ετοιμάζονται να στραφούν προς τον Θεό. Επιστρέφουν στη θέση τους και στέκουν με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος, το δεξί πάνω απ' το αριστερό.




Οι μουσικοί παίζουν, καθώς ο σεμαζένμπασι πλησιάζει τον σεΐχη. Υποκλίνεται προβάλλοντας το δεξί του πόδι, με τα χέρια πάντα σταυρωμένα στους ώμους. Φιλά το δεξί χέρι του σεΐχη, κι έπειτα πισωπατεί λίγα μέτρα απ’ τη θέση του σεΐχη, προκειμένου να διευθύνει το χορό. Ένας - ένας οι δερβίσηδες πλησιάζουν τον σεΐχη με τον ίδιο τρόπο. Υποκλίνονται και φιλούν το χέρι του, ενώ εκείνος φιλά το κάλυμμα της κεφαλής τους, το σίκε. Υποκλίνονται και πάλι και στρέφονται προς τον σεμαζένμπασι για σιωπηλή καθοδήγηση. Όλοι οι δερβίσηδες ξεδιπλώνουν με τη σειρά τα χέρια τους και περιστρέφονται, καθώς ο σεΐχης στέκει στη θέση του. Οι μουσικοί παίζουν και ο χορός ψάλλει. Οι σεμαζέν εκτείνουν τα χέρια τους με την παλάμη τον δεξιού χεριού στραμμένη προς τα πάνω, ενώ η παλάμη του αριστερού χεριού είναι στραμμένη προς τα κάτω. Η ενέργεια εκ των άνω εισέρχεται στη δεξιά παλάμη, κυλά μέσα από τo σώμα και περνά στη γη από την αριστερή παλάμη.




Καθώς οι σεμαζέν περιστρέφονται, ο σεμαζένμπασι περπατά αργά ανάμεσά τους διορθώνοντας σιωπηρά την ταχύτητα ή τη στάση τους. Οι δερβίσηδες περιστρέφονται αριστερόστροφα, ψάλλοντας σιωπηλά «Αλλάχ, Αλλάχ». Μετά από δέκα λεπτά περίπου η μουσική σταματά. Οι δερβίσηδες, ολοκληρώνοντας την περιστροφή τους, σταματούν στραμμένοι προς τον σεΐχη. Η κίνησή τους είναι τόσο γοργή που οι μανδύες τους τυλίγονται ορμητικά γύρω από τα πόδια τους. Τούτη η διαδικασία (σελάμ) επαναλαμβάνεται άλλες τρεις φορές. Στο τέταρτο σελάμ ο σεΐχης εισέρχεται αργά στον κύκλο και πηγαίνει στο κέντρο. Περιστρέφεται σαν τον ήλιο με τους περιστρεφόμενους πλανήτες γύρω του. Κατόπιν επιστρέφει στη θέση του. Υποκλίνεται, κάθεται και φιλά το πάτωμα. Οι σεμαζέν κάθονται και βάζουν τους μανδύες τους.




Ο σεΐχης απαγγέλλει τη Φάτιχα, την πρώτη στροφή του Κορανίου. Οι δερβίσηδες φιλούν το πάτωμα και σηκώνονται. Ο σεΐχης συνεχίζει με μια επίκληση στον Μεβλανά και ξεκινά τον ήχο «Χου». Οι δερβίσηδες τον ακολουθούν εκφωνώντας το «χου», τη θεία συλλαβή που αγκαλιάζει όλα τα ονόματα τον Θεού.

Ο σεΐχης σηκώνεται, διασχίζει το δώμα και φεύγει. To ίδιο κάνουν και οι δερβίσηδες που τον ακολουθούν. Πριν εγκαταλείψουν την αίθουσα, υποκλίνονται προς την κόκκινη προβιά.

Η τελετουργία αυτή τελείται ανελλιπώς εδώ και επτά αιώνες και είναι πλούσια σε πολλούς και βαθείς συμβολισμούς.




Όπως σας ανέφερα προηγουμένως, κατά τη διάρκεια της τελετουργίας σεμά συμβαίνουν τέσσερα σελάμ (χαιρετισμοί), ή μουσικές κινήσεις, κάθε μία από τις οποίες ακολουθεί διαφορετικό ρυθμό. Ο πρώτος χαιρετισμός συμβολίζει τη γέννηση του ανθρώπου στην Αλήθεια. Ο δεύτερος συμβολίζει την έκστασή του, όταν ατενίζει το μεγαλείο του Θεού. Ο τρίτος χαιρετισμός συμβολίζει τη μετατροπή της έκστασης σε Αγάπη και μέσω της δύναμης της Αγάπης επιτυγχάνεται η θυσία του νου και του εγώ. Συμβολίζει την πλήρη διάλυση του εγώ, τον αφανισμό του μέσα στον Αγαπημένο, είναι η ένωση του σεμαζέν μ’ Αυτόν. Ο τέταρτος χαιρετισμός σφραγίζει το τέλος του πνευματικού ταξιδιού και φέρνει στους περιστρεφόμενους δερβίσηδες την ισορροπία. Σύμφωνα με το εδάφιο 285 του Κορανίου «είναι ο υπηρέτης του Θεού, των Βιβλίων του και όλης της δημιουργίας...» και όπως ο Προφήτης επιστρέφει στη γη με την αποστολή του, έτσι και ο περιστρεφόμενος δερβίσης ακολουθώντας τον τερματισμό του πνευματικού του ταξιδιού και της ανύψωσής του επιστρέφει ως υπηρέτης της ανθρωπότητας.


Με άλλα λόγια η τελετή της σεμά συμβολίζει το μυστικό ταξίδι της πνευματικής ανάπτυξης του ανθρώπου, μέσα από τη διάλυση των Εγώ ή ελαττωμάτων του, ώστε να γίνει η ένωσή του με τον Αγαπημένο, τον Θεό. Στρεφόμενος προς την Αλήθεια ο δερβίσης αναπτύσσεται μέσα απ’ την Αγάπη, διαλύει τα ελαττώματά του, το ΕΓΩ, βρίσκει την Αλήθεια και φθάνει στο Τέλειο. Και μετά επιστρέφει απ’ αυτό το πνευματικό ταξίδι, σαν άνθρωπος που έφθασε στην ωριμότητα και τη μεγαλύτερη τελειότητα, για ν’ αγαπήσει και να υπηρετήσει όλα ανεξαιρέτως τα δημιουργήματα, χωρίς διάκριση θρησκευτικής πίστης, φυλής, τάξης ή έθνους.

Αν μελετήσουμε περισσότερο τη διδασκαλία των σούφι θα δούμε ότι βασίζεται στους τρεις παράγοντες που χαρακτηρίζουν κάθε αυθεντική εσωτερική διδασκαλία:

1. Τον ψυχολογικό θάνατο των ελαττωμάτων ή εγώ μας
2. Τη γέννηση στα ανώτερα πνευματικά επίπεδα μέσω της μετατροπής της δημιουργικής ενέργειας και
3. Την ανιδιοτελή υπηρεσία και προσφορά προς όλη την ανθρωπότητα.

Ο Δάσκαλος Σαμαέλ γράφει το βιβλίο του «Ο Τέλειος Γάμος» για τους σούφι και την τελετή σεμά:

«Το πιο άφατο του Μωαμεθανικού μυστικισμού είναι ο Περσικός Σουφισμός. Αυτός έχει την τιμή να πολεμάει εναντίον του Υλισμού και του Φανατισμού, όπως επίσης κι εναντίον της ερμηνείας του νεκρού γράμματος του Κορανίου. Οι Σούφις ερμηνεύουν το Κοράνι από την εσωτεριστική σκοπιά, έτσι όπως εμείς οι Γνωστικοί ερμηνεύουμε την Καινή Διαθήκη.
Αυτό που περισσότερο ταράζει τους Δυτικούς είναι το παράξενο και μυστηριώδες μείγμα του Ερωτικού με τον Μυστικιστικό στην ανατολίτικη θρησκεία και στην μυστικιστικότητα των Σούφις. Η Χριστιανική Θεολογία έχει θεωρήσει την σάρκα σαν εχθρική του Πνεύματος, όμως στην μουσουλμανική θρησκεία, η σάρκα και το Πνεύμα είναι δύο ουσίες μιας και μόνης ενέργειας. Δύο ουσίες που πρέπει να βοηθούνται αμοιβαία.»
«Οι ιεροί χοροί των Δερβίσηδων χορευτών, τόσο στην Περσία όσο και στην Τουρκία κλπ, αποτελούν κατά βάθος μια λατρεία προς την φωτιά. Είναι κρίμα το ότι οι αρχές της Άγκυρας κορδώνονται σαν αρκετά πολιτισμένες κι έχουν απαγορεύσει τους δημόσιους χορούς των Δερβίσηδων χορευτών.
Οι Δερβίσηδες μιμούνται θαυμάσια την κίνηση των πλανητών του ηλιακού συστήματος γύρω από τον Ήλιο. Οι χοροί των Δερβίσηδων είναι πολύ στενά σχετισμένοι με την σπονδυλική στήλη και την σεξουαλική φωτιά. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ ότι το Φίδι απολαμβάνει την μουσική και τον χορό, όπως ήδη έχει αποδειχτεί στην Αίγυπτο και στην Ινδία
με τους Γητευτές των φιδιών. Αυτοί παίζουν τον αυλό τους θαυμάσια και τα φίδια γοητευμένα χορεύουν.
Αυτό έρχεται να υπενθυμίσει έγκαιρα τους τελετουργικούς χορούς της φωτιάς όλων των αρχαίων ναών. Ας υπενθυμίσουμε τους γυμνικούς χορούς των Ελευσίνιων Μυστηρίων, τις ιερές χορεύτριες της Ινδίας, Αιγύπτου, Μεξικού, Γιουκατάν κλπ.»


Με όλα όσα ανέφερα παραπάνω θέλω να ελπίζω ότι έριξα λίγο περισσότερο φως πάνω στη μουσική των δερβίσικων τελετών και να έδωσα αρκετά στοιχεία που θα κεντρίσουν το ενδιαφέρον στους φίλους μου που παίζουμε μαζί μουσική, αλλά και σε όποιον άλλο διαβάζει αυτήν την ανάρτηση, ώστε να προβληματιστούν και να ψάξουν περισσότερο την εσωτερική διδασκαλία και τα νοήματα που κρύβονται πίσω από μια φαινομενικά απλή τελετή σεμά των περιστρεφόμενων δερβίσηδων. Η διδασκαλία αυτή είναι παγκόσμια και διαχρονική και μπορούμε να τη βρούμε, με διαφορετική ορολογία και σύμβολα, κρυμμένη σε κάθε αυθεντική εσωτερική παράδοση τόσο της Ανατολής όσο και της Δύσης.

Στο παρακάτω link έχει πολλά βίντεο στα οποία μπορείτε να δείτε και να ακούσετε την τελετή σεμά εκτελεσμένη και σε άλλα μακάμ από διαφορετικούς συνθέτες:



Κλείνω αυτή την ανάρτηση με μερικά αποφθέγματα από τα έργα του Ρουμί:
1. Δίχως αγάπη όλη η θρησκεία είναι ασήκωτο βάρος, ο χορός αγγαρεία κι η μουσική θόρυβος.

2. Χθες βράδυ ήρθε ο Αγαπημένος απρόσμενα.
Είπα στη νύχτα: μην του πεις τα μυστικά μου, κι η νύχτα απάντησε:
ξέρει τα πάντα, τι μυστικά να κρύψει το σκοτάδι από το φως;

3. Όλη τη νύχτα χόρευα έξω από το σπίτι του Αγαπημένου.
Το πρωί εκείνος βγήκε, κρασί να με κεράσει, μα δεν είχα κύπελλο.
Να το άδειο μου κεφάλι, είπα, ρίξε εδώ μέσα το ποτό σου.

4. Ξέρεις τι είναι η αγάπη;
Είναι καλοσύνη και γενναιοδωρία.
Η δυσαρμονία κυριαρχεί όταν μπερδεύεις την λαγνεία με την αγάπη, ενώ η απόσταση μεταξύ των δύο είναι απέραντη.

5. Πέθανα από το ορυκτό βασίλειο και έγινα φυτό
Πέθανα σαν φυτό και έγινα ζώο
Πέθανα σαν ζώο και έγινα άνθρωπος
Οπότε γιατί να σκιαχτώ τον θάνατο;
Την επόμενη φορά θα πεθάνει η ανθρώπινη φύση μου και θα ανυψωθώ μεταξύ των αγγέλων
Για άλλη μία φορά θα αφήσω την αγγελική φύση και αυτό που δεν μπορείτε να φανταστείτε, αυτό θα γίνω...

- Τζελαλαντίν Ρουμί