Διαβάζουμε στο κεφάλαιο «Παρατηρητής και Παρατηρούμενος» του βιβλίου «Διατριβή Επαναστατικής Ψυχολογίας» του Δασκάλου Samael Aun Weor:
«Είναι κώλυμα, εμπόδιο, πρόσκομμα, για τη δουλειά της Εσώτερης Αυτοπαρατήρησης, τα ακόλουθα Ψυχολογικά ελαττώματα:Αν προσπαθήσουμε να εμβαθύνουμε στο ότι το μεγαλύτερο εμπόδιο στην αυτοπαρατήρηση και κατά συνέπεια στον θάνατο των ΕΓΩ - ελαττωμάτων μας είναι η Εγωλατρία, η Μυθομανία και η Παράνοια, όπως μάς έχουν υποδείξει οι Δάσκαλοι Σαμαέλ και Ραβολού, θα δούμε ότι πράγματι, τις περισσότερες φορές, σε κάθε πράξη της ζωής μας, τα τρία αυτά ελαττώματα μάς υπνωτίζουν και παίρνουμε πάνω μας περισσότερο "βάρος" από αυτό που μας αντιστοιχεί. Προσπαθούμε να κάνουμε τη δουλειά μόνοι μας, δουλειά που θα έπρεπε να αναθέσουμε στους Θεϊκούς μας Γονείς ή τους Δασκάλους μας.
Μυθομανία (Παραλήρημα Μεγαλείου, να θεωρεί κάποιος τον εαυτό του Θεό).
Εγωλατρία (πίστη σε ένα Διαρκές ΕΓΩ, λατρεία σε οποιουδήποτε είδους Alter-Ego).
Παράνοια (Δοκησισοφία, Αυτάρκεια, Αλαζονεία, να θεωρεί κάποιος τον εαυτό του αλάνθαστο, μυστικιστική υπερηφάνεια, άτομο που δεν ξέρει να βλέπει την ξένη άποψη).
Όταν συνεχίζει κάποιος με την παράλογη πεποίθηση ότι είναι Ένας και ότι κατέχει ένα διαρκές Εγώ, η σοβαρή δουλειά πάνω στον εαυτό του καταλήγει κάτι περισσότερο από αδύνατη.»
Ας πούμε για παράδειγμα ότι πιάνουμε τον εαυτό μας να έχει φάει λίγο παραπάνω ή να έχουμε φάει πολλά γλυκά και βλέποντας ότι τον τελευταίο καιρό έχουμε πάρει και μερικά κιλά παραπάνω, λέμε στον εαυτό μας: «Δεν πρέπει να φάω άλλο, έως εδώ, από αύριο αρχίζω δίαιτα!» και μένουμε σε αυτό...
Είμαστε ευχαριστημένοι που παίρνουμε αυτή την απόφαση, αλλά δεν μας περνάει από το μυαλό ότι απλά έχουμε εξαπατηθεί από το Εγώ, τον Εαυτό μας...
Πιο σωστό θα ήταν να λέγαμε: «Δεν πρέπει να φάω άλλο, έως εδώ, από αύριο αρχίζω δίαιτα... Θεϊκή μου Μητέρα κάψε το ελάττωμα της Λαιμαργίας και βοήθησέ με...».
Γυρίζουμε το απόγευμα σπίτι κι ενώ χαλαρώνουμε, θυμόμαστε μια σκηνή θυμού ή ζήλιας ή λαγνείας που έγινε κατά τη διάρκεια της ημέρας και διαπιστώνουμε με λύπη ότι δράσαμε λάθος. Πολλές φορές μένουμε σε αυτό, στενοχωριόμαστε και απλά λέμε στον εαυτό μας ότι δεν θα το ξανακάνουμε... Δεν μας περνάει από το μυαλό ότι αμέσως πρέπει να ζητήσουμε από τη Θεϊκή μας Μητέρα τη διάλυση όλων των ελαττωμάτων που ήταν υπεύθυνα για το περιστατικό αυτό και να μας βοηθήσει την επόμενη φορά να είμαστε πιο επάγρυπνοι, ώστε να παρατηρήσουμε αυτά τα ελαττώματα τη στιγμή που εκδηλώνονται για να ζητήσουμε άμεσα τη διάλυσή τους. Ακόμα και τη στενοχώρια ή την απελπισία που μας έχει πιάσει σε αυτές τις στιγμές, αλλά ακόμα και την υπερηφάνειά μας θα πρέπει να ζητήσουμε να διαλυθεί, γιατί αν παρατηρήσουμε και είμαστε ειλικρινείς, θα δούμε ότι κατά βάθος αυτός που λυπάται είναι η πληγωμένη εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας, η Μυθομανία και η Παράνοιά μας...
Βλέπουμε ή διαβάζουμε στις ειδήσεις για την παγκόσμια κατάσταση, τις επιπτώσεις από την αλλαγή του κλίματος ή τους πολέμους που αυξάνονται στην περιοχή μας και τρέχουμε να οργανώσουμε και να κάνουμε πρακτικές ή άλλες δράσεις για το καλό της ανθρωπότητας και της παγκόσμιας ειρήνης. Νιώθουμε ικανοποιημένοι που νοιαζόμαστε για το καλό της ανθρωπότητας και καλά κάνουμε που τα οργανώνουμε όλα αυτά, αλλά ξεχνάμε να ζητήσουμε από τη Θεϊκή μας Μητέρα να κάψει την ανησυχία ή το φόβο που νιώθουμε και είναι ένα από τα κίνητρα για να κάνουμε όλες αυτές τις δράσεις...
Η Εγωλατρία μάς υπνωτίζει και μας κάνει να πιστεύουμε ότι είμαστε κύριοι του εαυτού μας και συνειδητοί την κάθε στιγμή. Δεν μας αφήνει να δούμε ότι κάθε σκέψη μας είναι ένα ελάττωμα σε δράση και, σε συνεργασία με την τεμπελιά μας, δεν μας επιτρέπει να απευθυνθούμε στη Θεϊκή μας Μητέρα για βοήθεια.
Έχουμε να παραδώσουμε μια εργασία, μάς απασχολεί κάτι, είτε στην καθημερινή μας δουλειά είτε στην εσωτερική εργασία μας, αλλά παρόλο που έχουμε πρόβλημα και δεν τα καταφέρνουμε, δεν ζητάμε τον θάνατο της απογοήτευσης που μας έχει πιάσει ή οποιοδήποτε άλλου ελαττώματος εμπλέκεται, ούτε ζητάμε βοήθεια για να μας δείξουν τι πρέπει να κάνουμε για να ξεπεράσουμε το εμπόδιο στο οποίο έχουμε κολλήσει.
Προσπαθούμε να δώσουμε τη λύση μόνοι μας, να δώσει τη λύση το Εγώ μας, ενώ οι Δάσκαλοι και οι Θεϊκοί μας Γονείς είναι από επάνω μας και περιμένουν να αντιληφθούμε ότι απλά πρέπει να ζητήσουμε από Αυτούς τον θάνατό των Εγώ - ελαττωμάτων μας και βοήθεια για να ελευθερωθεί η συνείδηση που αντιστοιχεί στο συγκεκριμένο γεγονός ή πρόβλημα. Αν το κάνουμε θα δούμε ή ότι είτε με κάποιον "μαγικό" τρόπο βρίσκουμε τη λύση στο πρόβλημά μας, είτε, αν δεν υπάρχει κάτι να γίνει τη συγκεκριμένη στιγμή, δεν μας ταυτίζει το γεγονός και δεν υποφέρουμε.
Αν είμαστε ειλικρινείς, θα αντιληφθούμε ότι με τη στάση μας αυτή ΔΕΝ δεχόμαστε τους Δασκάλους, ούτε τους Θεϊκούς μας Γονείς. Αν μας ρωτήσουν, θα πούμε ότι δεν είναι έτσι, ότι τους δεχόμαστε και θέλουμε τη βοήθειά Τους, αλλά, παρά τα λόγια μας, στην πράξη τους προδίδουμε και τους αρνούμαστε από στιγμή σε στιγμή...
Δεν είμαστε εμείς που θα διαλύσουμε τα ελαττώματά μας... Η Θεϊκή μας Μητέρα θα το κάνει. Το μόνο που ζητά από εμάς είναι να Τη θυμόμαστε και να Της το ζητάμε, όσο πιο συχνά μπορούμε. Η αληθινή ταπείνωση έρχεται όταν αντιλαμβανόμαστε ότι μόνοι μας δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, ότι πράγματι εμείς είμαστε που δρούμε έτσι ελαττωματικά και ότι όσο κι αν δεν μας αρέσει, όσο κι αν λέμε στον εαυτό μας το αντίθετο, θα συνεχίσουμε να δρούμε με αυτόν τον τρόπο, εκτός και ζητήσουμε βοήθεια από τη Θεότητα μέσα μας για να μας διαλύσει όλα αυτά τα ελαττώματα και να μας ελευθερώσει...
Όλοι έχουμε ακούσει η διαβάσει την προτροπή του Ευαγγελίου «Αγρυπνείτε και προσεύχεσθε, για να μην πέσετε σε πειρασμό», (κατά Ματθαίον 26,41). Η προτροπή αυτή έχει δύο σκέλη: το «Αγρυπνείτε» και το «Προσεύχεσθε». Τις περισσότερες φορές δεν κάνουμε κανένα από τα δύο, ενώ πολλές φορές το ΕΓΩ μάς εξαπατά και μένουμε μόνο στο «Αγρυπνείτε». Ξεχνάμε ότι όσες φορές και να πούμε ότι δεν θα ξανακάνω κάτι, τα αντίστοιχα Εγώ - ελαττώματα δεν διαλύονται και απλά περιμένουν τη στιγμή που θα είμαστε αδύναμοι ή θα χαλαρώσει η επαγρύπνησή μας για να εκδηλωθούν ξανά.
Για να διαλυθούν τα ΕΓΩ χρειάζεται και το «Προσεύχεσθε», να ζητήσουμε από τη Θεϊκή μας Μητέρα να τα διαλύσει και γενικότερα να μας βοηθήσει στην εσωτερική μας εργασία.
«Θεϊκή μου Μητέρα διέλυσε το τάδε ελάττωμά μου και βοήθησέ με!»Με αυτή τη μικρή επίκληση - προσευχή και γενικότερα όσο πιο πολύ προσευχόμαστε και ζητάμε βοήθεια, τόσο περισσότερο βγάζουμε το περιττό βάρος από πάνω μας και το "πετάμε", το αναθέτουμε στους αρμόδιους, τη Θεϊκή μας Μητέρα, τον Θεϊκό μας Πατέρα και τους Δασκάλους μας κι έτσι πεθαίνουμε ψυχολογικά από στιγμή σε στιγμή και ζούμε τη ζωή μας πιο ανάλαφρα και σοφά!!!
