- Τι θέλεις να μου πεις με αυτό το να ξυπνήσω; τον ρώτησα μια μέρα.
- Ακόμα δεν καταλαβαίνεις;
- Το ξύπνημα ή η ξαγρύπνια για το οποίο μιλάω είναι δύσκολο, αλλά όχι και αδύνατο. Είναι μια συνεχής προσπάθειά να περπατάμε στα τυφλά για πολύ καιρό, μέχρι να καταφέρουμε να κατανοήσουμε τις ψευτιές μας. Αλλά έρχεται η μεγάλη στιγμή γι’ αυτόν που διατηρεί ζωντανή την προσπάθεια. Τότε διαφαίνονται οι άδηλες δυνατότητες στον άνθρωπο. Είναι κάτι που κανείς ξέρει από μόνος του, δεν χρειάζεται να του το πει ή μεταφράσει κανείς. Ανακαλύπτονται στο σώμα διαφόρων ειδών ζωές, διαφορετικά επίπεδα. Τότε αυτός δεν περπατά στα τυφλά. Ξέρει προς τα που πηγαίνει και ξέρει γιατί κάνει, όλα όσα κάνει. Τα Ευαγγέλια μετατρέπονται σε ένα οδηγό πολύτιμο. Βλέπεις πια ότι ούτε εσύ ούτε εγώ μπορούμε να πούμε, ότι είμαστε μαθητές ενός τόσο λαμπρού και ένδοξου Είναι όπως ο Ιησούς Χριστός και πιστεύουμε, ότι είμαστε ξύπνιοι. Στον κήπο της Γεσθημανή οι απόστολοι, οι μαθητές, έμειναν κοιμισμένοι...
Ο φίλος μου είπε αυτά τα τελευταία λόγια με ένα τόσο ευσεβή τόνο, που με εντυπωσίασε· τα μάτια του άρχισαν να γεμίζουν δάκρυα και αυτός τα άφησε να τρέχουν στα μάγουλά του χωρίς να ντρέπεται γι’ αυτό. Αυτό που επακολούθησε το είπε με φωνή διακοπτόμενη από μια συγκίνηση τόσο δυνατή που, προς στιγμή, με συντάραξε και μένα. Έμεινα σαστισμένος. Αυτός συνέχισε λέγοντας:
- Ένας απόστολος είναι αφ’ εαυτού ένας άντρας ανώτερος και ο Ιησούς υπήρξε μια ευφυία που πολύ λίγες φορές έχει παρουσιαστεί στη γη. Όμως υπάρχουν αρκετοί που πιστεύουν, ότι περιτριγυρίστηκε από ανόητους και ηλίθιους. Οι απόστολοι είχαν μια θέληση, που είχε δοκιμαστεί σε πολλά πράγματα, διαφορετικά δεν θα είχαν μπορέσει να ζήσουν κοντά στον Ιησού. Παρ’ όλα αυτά όλοι τον εγκατέλειψαν τις τελευταίες μέρες. Και αυτή είναι η ιστορία της εσωτερικής ανάπτυξης του ανθρώπου. Ανυψώσεις και πτώσεις.
Μείναμε σιωπηλοί και οι δύο. Εγώ δεν θέλησα να εξακολουθήσω να τον ρωτάω, από φόβο μήπως του προξενήσω νέες αναταραχές. Αυτός κατάλαβε την στάση μου και είπε:
- Μην ερμηνεύεις στραβά αυτό μου το συναίσθημα· δεν είναι αδυναμία, είναι δύναμη. Είναι το μέσον με το οποίο αποκτάς μια μοναδική κατανόηση.
Μου είχε τραβήξει ισχυρά την προσοχή η αναφορά του στην ευφυία του Ιησού και των μαθητών του. Για κάποιο λόγο σκέφτηκα, ότι ο Ιούδας θα πρέπει να ήταν το ίδιο όπως και οι άλλοι και του το είπα.
- Κατά πρώτο -είπε εκείνος- είναι απαραίτητο να επιμείνω σ’ ένα γεγονός. Για να είσαι μαθητής κάποιας φυσιογνωμίας, όπως ο Ιησούς, είναι αναγκαίο να έχεις δει κάτι, να έχεις καταλάβει κάτι· είναι αναγκαίο να γνωρίζεις κάτι αληθινά πραγματικό. Τώρα καλά· λέγεται ότι οι μαθητές ήταν ψαράδες. Ο Ιησούς τους λέει, ότι θα τους κάνει «ψαράδες ανθρώπων». Αυτό σημαίνει, ότι οι δώδεκα μαθητές είχαν ήδη κάποια πνευματική προετοιμασία, όταν ήρθαν σε επαφή με Τον Δάσκαλο. Αν δεν είχαν μάθει κάτι αληθινά πραγματικό, δεν θα είχαν μπορέσει να αναγνωρίσουν τον Χριστό στον Ιησού, δεν θα μπορούσαν να είχαν εκτιμήσει δεόντως τη διδασκαλία του. Το να πλησιάσεις τον Χριστό προϋποθέτει ευφυία μιας συγκεκριμένης ανάπτυξης, συγκεκριμένο βαθμό θέλησης και ένα αίσθημα σχετικά βαθύ της αλήθειας. Φυσικά μετά τη σταύρωση άλλαξαν όλα, αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση. Κατά δεύτερο το να υποθέσουμε, ότι ο Ιούδας μπόρεσε να ξεγελάσει τον Ιησού είναι περίπου βλαστήμια. Η σχέση ανάμεσα στο Χριστό και τους μαθητές, είναι μια σχέση, που δεν μπορεί να συλλάβει ο άνθρωπος με όρους μιας συνηθισμένης ζωής βασισμένης στις κατανοήσεις, που εισρέουν από τις αισθήσεις. Είναι αναγκαίο να πας πίσω από τις αισθήσεις. Δηλαδή να διαμορφώσεις μάτια για να βλέπεις και αυτιά για να ακούς· να βλέπεις και να ακούς σημασίες περισσότερο από γεγονότα απομονωμένα· σημαίνει να βλέπεις και να ακούς σε ένα επίπεδο σχέσεων. Λέγεται, ότι ο Ιούδας πρόδωσε τον Ιησού, αλλά όταν συλλάβεις τη σημασία των γεγονότων πολύ γρήγορα αντιλαμβάνεσαι, ότι η διαγωγή του Ιούδα δεν υπήρξε έργο της ίδιας του της θέλησης· βρέθηκε αναγκασμένος να πουλήσει τον Ιησού. Αυτό που σημαίνει το «πούλησε» στην ευαγγελική γλώσσα σχετίζεται με την πνευματική φτώχεια ή πλούτο. Να θυμάσαι μόνο ότι αναφέρεται το ουράνιο βασίλειο σαν κάτι το πολύ πολύτιμο, που ένας καλός έμπορος, όταν το βρει πουλά τα πάντα για να το αγοράσει. Να αναστρέφεις τη διαδικασία για να πλησιάσεις μια κατανόηση. Το μυστήριο του Ιούδα είναι ένα από τα μυστήρια, που μας μπερδεύουν περισσότερο. Ο Ιησούς ήξερε, ότι θα πέθαινε. Και ακόμα γνώριζε τον τρόπο με τον οποίο θα πέθαινε. Ο θάνατος του ήταν ήδη προκαθορισμένος, έτσι που να μην χωρά καμμιά προδοσία, γιατί κάθε προδοσία απαιτεί το στοιχείο μιάς εμπιστοσύνης, που να βασίζεται σε μια άγνοια. Σκέψου το για λίγο. Γιατί ο Ιησούς επιμένει, ότι αυτός διάλεξε τους δώδεκα και ένας από αυτούς ήταν ο διάβολος. Κοιτάζοντας τα γεγονότα αναδρομικά είναι πολύ εύκολο να δικάσεις και να καταδικάσεις τον Ιούδα με βάση αυτό που άλλοι ερμηνεύουν. Αλλά να ξεκαθαρίσεις το μυστήριο από μόνος σου, οδηγούμενος μόνο από την επιθυμία της γνώσης της αλήθειας, είναι πια άλλο πράγμα. Όλοι έχουμε έναν Ιούδα μέσα μας, όπως έχουμε έναν Βαπτιστή, έναν Πέτρο, έναν Ιωάννη και σχεδόν όλα τα πρόσωπα, που υπάρχουν μέσα στα Ευαγγέλια. Αν γίνει κατανοητό, ότι αυτές οι γραφές ασχολούνται πρωταρχικά με την εσωτερική ανάπτυξη του ανθρώπου, αρχίζει να φαίνεται η λεγεώνα των προσώπων μέσα μας καθώς και οι πράξεις και τα γεγονότα, που τα συσχετίζουν.
Απόσπασμα από το βιβλίο "Το Πέταγμα του Φτερωτού Φιδιού" του Armando Cosani
Το κείμενο που ακολουθεί είναι ένα απόσπασμα από το Χριστουγεννιάτικο Μήνυμα του Δάσκαλου Σαμαέλ Αούν Βεόρ προς τους μαθητές του, τα Χριστούγεννα του 1964.
Η ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΤΩΝ
Ένας μεγάλος δάσκαλος έλεγε: «Να ψάχνετε την φώτιση και τα άλλα θα σας δοθούν σαν συμπλήρωμα».
Ο χειρότερος εχθρός της φώτισης είναι το εγώ. Είναι αναγκαίο να καταλάβουμε ότι το εγώ είναι ένας κόμπος στην ροή της ύπαρξης, ένα μοιραίο εμπόδιο στη ροή της ζωής, της ελεύθερης στην κίνησή της.
Ρωτήθηκε ένας δάσκαλος: «Ποιος είναι ο δρόμος;»
«Τι μεγαλοπρεπές βουνό!» είπε αναφέροντας το βουνό, όπου είχε το ερημητήριό του.
«Δεν σας ρωτάω σχετικά με το βουνό, αλλά σχετικά με τον δρόμο».
«Όσο δεν μπορείς να πας πιο πέρα από το βουνό, δεν θα μπορέσεις να βρεις τον δρόμο», αποκρίθηκε ο δάσκαλος.
Άλλος μοναχός έκανε την ίδια ερώτηση στον ίδιο δάσκαλο:
-«Εκεί είναι ακριβώς μπροστά στα μάτια σου», απάντησε ο δάσκαλος.
-«Γιατί δεν μπορώ να τον δω;»
-«Γιατί έχεις εγωιστικές ιδέες»
-«Θα μπορέσω να τον δω Κύριε;»
-«Όσο έχεις μια δυαδική όραση και λες: εγώ δεν μπορώ, και άλλα τέτοια, τα μάτια σου θα είναι σκοτεινιασμένα από μια σχετική όραση».
-«Όταν δεν υπάρχει εγώ ούτε εσύ, μπορεί κανείς να το δει».
-«Όταν δεν υπάρχει εγώ ούτε εσύ, ποιος θέλει να δει;».
Η βάση του εγώ είναι η δυαδικότητα του νου. Το εγώ στηρίζεται στην πάλη των αντιθέτων.
Κάθε συλλογισμός βασίζεται στην πάλη των αντιθέτων. Αν λέμε: ο τάδε είναι ψηλός, θέλουμε να πούμε ότι δεν είναι κοντός. Αν λέμε ότι εισερχόμαστε κάπου, θέλουμε να πούμε ότι δεν εξερχόμαστε. Αν λέμε, είμαστε χαρούμενοι, βεβαιώνουμε με αυτό ότι δεν είμαστε λυπημένοι, κ.λπ.
Τα προβλήματα της ζωής δεν είναι παρά διανοητικές μορφές με δύο πόλους: έναν θετικό και άλλον αρνητικό. Τα προβλήματα στηρίζονται στον νου και τα δημιουργεί ο νους. Όταν σταματάμε να σκεπτόμαστε ένα πρόβλημα, αυτό τελειώνει αναπόφευκτα.
Χαρά και λύπη, απόλαυση και πόνος, καλός και κακός, θρίαμβος και ήττα, αποτελούν την πάλη των αντιθέτων στην οποία βασίζεται το εγώ.
Όλη η άθλια ζωή που ζούμε, πάει από το ένα αντίθετο στο άλλο: θρίαμβος - ήττα, ευχάριστο - δυσάρεστο, απόλαυση - πόνος, αποτυχία - επιτυχία, αυτό - εκείνο, κ.λπ.
Χρειάζεται να απελευθερωθούμε από την τυραννία των αντιθέτων. Αυτό είναι δυνατόν μόνο μαθαίνοντας να ζούμε από στιγμή σε στιγμή, χωρίς αφηρημάδες κανενός είδους, χωρίς όνειρα, χωρίς φαντασίες.
Έχετε παρατηρήσει πως οι πέτρες του δρόμου μένουν ωχρές και αγνές μετά από μια χειμαρρώδη βροχή; Εμείς μόνο μπορούμε να μουρμουρίσουμε ένα Ω! θαυμαστικό. Εμείς πρέπει να καταλάβουμε αυτό το Ω! των πραγμάτων χωρίς να παραμορφώνουμε αυτή την θεϊκή αναφώνηση με την πάλη των αντιθέτων.
Ο Χοστί ρώτησε τον δάσκαλο Nansen:
-«Τι είναι το ΤΑΟ;»
-«Η κοινή ζωή», απάντησε ο Nansen.
-«Πώς γίνεται να ζεις σύμφωνα με αυτήν;»
-«Εάν προσπαθείς να ζεις σύμφωνα με αυτή, θα φύγει από εσένα. Μην προσπαθείς να τραγουδήσεις αυτό το τραγούδι, άσε να τραγουδάει αυτή η ίδια στον εαυτό της. Μήπως ο ταπεινός λόξιγκας δεν έρχεται από μόνος του;»
Αδέλφια μου να θυμηθείτε αυτά τα Χριστούγεννα αυτή την φράση:
«Η Γνώση βιώνεται στα γεγονότα, μαραίνεται στις αφηρημάδες και είναι δύσκολο να την βρεις ακόμα και στις πιο ευγενικές σκέψεις»
Ρώτησαν τον δάσκαλο Bokujo: «Πρέπει να τρώμε και να ντυνόμαστε κάθε μέρα;»
Ο Δάσκαλος απάντησε:
-«Τρώμε και ντυνόμαστε».
-«Δεν καταλαβαίνω», είπε ο μαθητής.
-«Τότε φάε και ντύσου», είπε ο δάσκαλος.
Αυτή ακριβώς είναι η ελεύθερη δράση πέρα από τα αντίθετα.
Τρώμε; Ντυνόμαστε; Γιατί πρέπει να κάνουμε ένα πρόβλημα από αυτό; Γιατί να σκεπτόμαστε άλλα πράγματα ενώ τρώμε και ντυνόμαστε;
Αν τρως, φάγε και αν ντύνεσαι, ντύσου και αν περπατάς στο δρόμο, περπάτα, περπάτα, περπάτα, όμως μην σκέπτεσαι άλλα πράγματα, να κάνεις μοναδικά αυτό που κάνεις, μην φεύγεις από τα γεγονότα, μην τα γεμίζεις με τόσες σημασίες, σύμβολα, ομιλίες και γνωστοποιήσεις. Ζήσε τα χωρίς αλληγορίες, ζήσε τα με αντιληπτικό νου από στιγμή σε στιγμή.
Να κατανοείτε ότι σας μιλάω για τον δρόμο της δράσης, ελεύθερης από την οδυνηρή πάλη των αντιθέτων.
Δράση χωρίς απροσεξίες, χωρίς διαφυγές, χωρίς φαντασίες, χωρίς αφηρημάδες κανενός είδους.
Πολεμήστε τον χαρακτήρα σας, αλλάξτε τον δια μέσου της έξυπνης δράσης, ελεύθερης από τα αντίθετα.
Όταν κλείνουμε τις πόρτες στην φαντασία, αφυπνίζεται το όργανο της διαίσθησης.
Η δράση, ελεύθερη από την πάλη των αντιθέτων, είναι μια διαισθησιακή δράση, είναι πλήρης δράση, όπου επικρατεί μια πλήρης κατάσταση, το εγώ είναι απόν.
Η διαισθησιακή δράση μάς οδηγεί από το χέρι μέχρι την αφύπνιση της συνείδησης.
Να δουλεύουμε και να ξεκουραζόμαστε ευτυχισμένοι εγκαταλείποντάς μας στο ρεύμα της ζωής. Να εξαντλήσουμε το θολό και σαπισμένο νερό της καθημερινής σκέψης, και στο κενό θα ρέει η γνώση και μαζί της η χαρά για την ζωή.
Αυτή η έξυπνη δράση, ελεύθερη από την πάλη των αντιθέτων, μας ανυψώνει μέχρι ένα σημείο, στο οποίο κάτι πρέπει να σπάσει.
Όταν όλα πάνε καλά, σπάει το άκαμπτο ταβάνι της σκέψης και το φως της δύναμης του Εσώτερου μπαίνει ελεύθερο και σε μεγάλες ποσότητες στον νου, που έχει πάψει να ονειρεύεται.
Τότε στον φυσικό κόσμο και έξω από αυτόν, στην διάρκεια του ύπνου του υλικού σώματος, ζούμε τελείως συνειδητοί και φωτισμένοι, απολαμβάνοντας την ευτυχία της ζωής στους ανώτερους κόσμους.
Αυτή η συνεχής πίεση του νου, αυτή η πειθαρχία, μας πάει στην αφύπνιση της συνείδησης.
Αν τρώγοντας σκεπτόμαστε τα εμπόρια, είναι φανερό ότι ονειρευόμαστε. Αν οδηγούμε ένα αυτοκίνητο και σκεπτόμαστε την αρραβωνιαστικιά, είναι λογικό ότι δεν είμαστε ξύπνιοι, ονειρευόμαστε, αν δουλεύουμε και θυμόμαστε τον κουμπάρο ή τη κουμπάρα ή τον φίλο, ή τον αδελφό, κ.λπ., είναι φανερό ότι ονειρευόμαστε.
Ο κόσμος που ζει ονειρευόμενος στον φυσικό κόσμο, ζει επίσης ονειρευόμενος στους εσωτερικούς κόσμους στην διάρκεια των ωρών που το φυσικό σώμα βρίσκεται κοιμισμένο.
Χρειάζεται να σταματάμε να ονειρευόμαστε στους εσωτερικούς κόσμους. Όταν σταματάμε να ονειρευόμαστε στον φυσικό κόσμο, αφυπνιζόμαστε εδώ και τώρα, και αυτή η αφύπνιση εμφανίζεται στους εσωτερικούς κόσμους.
Ψάξτε πρώτα την φώτιση και τα άλλα θα σας δοθούν σαν συμπλήρωμα.
Όποιος είναι φωτισμένος βλέπει τον δρόμο, όποιος δεν είναι φωτισμένος δεν μπορεί να δει τον δρόμο και εύκολα μπορεί να αποπροσανατολιστεί και να πέσει στην άβυσσο.
Είναι τρομερή η προσπάθεια και η επιφυλακή που χρειάζονται από λεπτό σε λεπτό, από στιγμή σε στιγμή για να μην πέσουμε σε ονειροπολήσεις. Αρκεί ένα λεπτό απροσεξίας και ο νους ονειρεύεται όταν θυμάται κάτι, όταν σκέπτεται κάτι διαφορετικό από την δουλειά ή από το γεγονός που ζούμε εκείνη την στιγμή.
Όταν στον φυσικό κόσμο μαθαίνουμε να ζούμε ξύπνιοι από στιγμή σε στιγμή, στους εσωτερικούς κόσμους στην διάρκεια των ωρών του ύπνου του φυσικού σώματος και επίσης και μετά από τον θάνατο θα ζούμε ξύπνιοι και αυτό-συνειδητοί από στιγμή σε στιγμή.
Είναι οδυνηρό να ξέρεις ότι η συνείδηση όλων των ανθρώπινων όντων κοιμάται και ονειρεύεται βαθιά, όχι μόνο εκείνες τις ώρες της ανάπαυσης του φυσικού σώματος, αλλά επίσης στη διάρκεια της κατάστασης αυτής που ειρωνικά ονομάζεται κατάσταση επαγρύπνησης.
Η δράση ελεύθερη από την διανοητική δυαδικότητα παράγει την αφύπνιση της συνείδησης.
