Πώς μπορούμε να είμαστε συνειδητοί από στιγμή σε στιγμή...

Μια φορά κι έναν καιρό, ένας μαθητής της Ατραπού του Φωτός κατάφερε με τις πρακτικές που τακτικά εφάρμοζε να έχει μια συνειδητή έξοδο στον Αστρικό κόσμο. Όπως είχε ήδη διδαχθεί, αμέσως ζήτησε από τη Θεϊκή του Μητέρα να τον μεταφέρει στον Δάσκαλό του. Πράγματι άρχισε να πετά χωρίς να έχει τον έλεγχο και ύστερα από λίγη ώρα και προς μεγάλη του έκπληξη, βρέθηκε πίσω στο σαλόνι του σπιτιού του, όπου είδε τον Δάσκαλό του να τον περιμένει χαμογελαστός!

Χαιρέτησε με σεβασμό τον Δάσκαλό του και χωρίς να χάσει χρόνο Τον ρώτησε:

- «Δάσκαλε, πώς μπορώ να είμαι περισσότερη ώρα συνειδητός;»

Ο Δάσκαλος τού απάντησε:

- «Η συνείδηση δεν είναι του χρόνου, είναι πέρα από τον χρόνο. Η συνείδηση είναι στη στιγμή, στο Τώρα. Πολλές συνειδητές στιγμές θα σου δώσουν τη διάρκεια που θέλεις!»

Ο μαθητής, συλλογιζόμενος αυτό που μόλις του είχε απαντήσει ο Δάσκαλός του, τον ρώτησε:

- «Και τότε Δάσκαλε, πώς μπορώ να είμαι συνειδητός την κάθε στιγμή;»

Ο Δάσκαλος δεν απάντησε, αλλά είπε στον μαθητή του:

- «Κάνε ό,τι κάνεις κάθε μέρα όταν είσαι εδώ, στο σαλόνι του σπιτιού σου, απλά θέλω να παραμείνεις συνειδητός».

Τότε ο μαθητής ξαφνιάστηκε γιατί, από σεβασμό προς τον Δάσκαλό του αλλά κι έχοντας άγχος μήπως χάσει πρόωρα τη συνείδηση του Αστρικού, δεν ήξερε τι να κάνει...

Ο Δάσκαλος τού χαμογέλασε και τού είπε ξανά:

- «Κάνε ό,τι κάνεις κάθε μέρα, άνοιξε τον υπολογιστή σου ή την τηλεόραση, κάνε ό,τι θέλεις, απλά θέλω να παραμείνεις συνειδητός!»

Ο μαθητής τότε κάθισε στον καναπέ και πάτησε το κουμπί για να ανοίξει ο υπολογιστής του, ενώ μέσα του ένιωθε ήδη το άγχος να φουντώνει... Ένιωθε ανάμικτα συναισθήματα. Ντρεπόταν που άνοιγε τον υπολογιστή μπροστά στον Δάσκαλό του, είχε άγχος μην κάνει κάτι λάθος, αναρωτιόταν μήπως έπρεπε να κάνει κάτι άλλο και ταυτόχρονα κατέβαλε προσπάθεια να μην χάσει τη συνείδηση, όπως τον είχε προτρέψει ο Δάσκαλός του. Νιώθοντας όλη αυτή την πίεση από τα ανάμεικτα συναισθήματα και σκέψεις μέσα του, ξαφνικά, σαν να του είχε έρθει μια έμπνευση, σηκώθηκε όρθιος και με δυνατή φωνή είπε:

- «Θεϊκή μου Μητέρα, κάψε όλο αυτό το βάρος που νιώθω και βοήθησέ με!»

Ανακουφισμένος είδε τον Δάσκαλο να χαμογελά και να τού λέει:

- «Μπράβο, αυτό είναι που πρέπει να κάνεις! Κάνε το όσο πιο πολλές φορές μπορείς μέσα στην ημέρα!»

Στη συνέχεια και αφού προηγουμένως ο Δάσκαλος τού απάντησε σε κάποιες προσωπικές απορίες και τον συμβούλεψε να δώσει περισσότερη προσοχή σε κάποια ελαττώματά του, έχασε τη συνείδηση και ξύπνησε στο κρεβάτι του, με τα λόγια του Δασκάλου να ηχούν έντονα στα αυτιά του,  φέρνοντας όλη την ανάμνηση από αυτή την εκπληκτική εμπειρία. Ταυτόχρονα συνειδητοποίησε ότι ο Δάσκαλος είχε απαντήσει και στη μεγάλη του απορία:

Πεθαίνοντας από στιγμή σε στιγμή μπορείς να είσαι συνειδητός!

Αγάπη, Έρωτας και Σεξουαλικές σχέσεις

Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε ένα απόσπασμα από το βιβλίο «ΤΟ ΠΕΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΦΤΕΡΩΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ» του Armando Cosani, στο οποίο ο δημοσιογράφος και συγγραφέας ρωτάει τον Δάσκαλο Ιούδα για τον Έρωτα και τις Σεξουαλικές σχέσεις:

✯✯✯✯✯✯✯✯✯

Άλλο σημείο που με ενδιέφερε ήταν σχετικά με τον έρωτα και τις σεξουαλικές σχέσεις. 

Όταν πλησίασα το θέμα αυτό μερικές μέρες μετά την προηγούμενη περίπτωση, μου είπε: 

−Ο έρωτας είναι το κλειδί των πάντων, γιατί είναι η δύναμη, που συντηρεί και διατηρεί τα πάντα. Η συνταγή: «Αγαπάτε τον Θεό πάνω απ’ όλα και τον πλησίον σας όπως τον εαυτό σας» απαιτεί μια σκέψη πολύ βαθειά. Κανείς δεν μπορεί να αγαπά τον πλησίον του όπως τον εαυτό του, αλλά το να αγαπάς τον εαυτό σου απαιτεί ορισμένης μορφής εντυπώσεις δύσκολο να εξηγήσεις.

Αν βλέπουμε και θεωρούμε την αγάπη από την σκοπιά των εντυπώσεων, θα δούμε, ότι όσοι είναι ερωτευμένοι τα βλέπουν όλα ρόδινα. Αυτή είναι μια πολύ ειδική τροφή. Αλλά όταν αγαπάς ξέροντας, όταν αγαπάς συνειδητά με πλήρη γνώση, με πλήρη κατανόηση, οι απολαύσεις ενός ερωτευμένου δεν συγκρίνονται με τις απολαύσεις της αγάπης, που πηγάζει μόνο από το πνεύμα.

Το να αγαπάς πολύ τον εαυτό σου είναι το να λαχταράς την εσωτερική ανάπτυξη και αυτό απαιτεί κανονικότητα. Δεν μπορεί να αγαπηθεί όποιος βρίσκεται σε αποχαύνωση ή αίσθηση αποτυχίας. Έτσι το ν’ αγαπάς τον εαυτό σου επιβάλλει απαραίτητα την κανονική ισορροπία όλων των λειτουργιών, συμπεριλαμβανομένης και της σεξουαλικής.

Αυτό όμως είναι δύσκολο να κατανοηθεί εκτός αν κατανοηθεί η μοιχεία στην αγάπη. Η μοιχεία στην αγάπη, από τη σκοπιά αυτή, είναι να έχεις μια ερωτική ή σεξουαλική σχέση με κάποιον, που δεν αγαπάς ολοκληρωτικά. Και η αγάπη πρέπει να είναι αμοιβαία. Μόνο η συνειδητή αγάπη μπορεί να παράγει μια αληθινή αγάπη. Υπάρχει μια πολύ μεγάλη διαφορά από το να αγαπάς και το να είσαι ερωτευμένος. Το πρώτο προϋποθέτει αυτογνωσία μέχρι ορισμένου σημείου και κατανόηση ορισμένων νόμων. Το δεύτερο είναι ένα πράγμα προκαθορισμένο από τη ζωή της φύσης για τους σκοπούς της δημιουργίας και τη διατήρηση της ζωής.

Για μια συνειδητή εξέλιξη είναι απαραίτητη η ισορροπία, η κανονικότητα. Αυτό το καθορίζει αυτή η ίδια η κατανόηση. Όταν ασχολούνται με αυτό το ζήτημα, τα Ευαγγέλια χρησιμοποιούν την έκφραση «ευνούχος». Αλλά πριν δηλωθεί αυτό, δηλώνεται ότι η εντολή έρχεται από τον εσωτερικό λόγο. Και αυτό είναι η κατανόηση.

 

Μερικές μέρες αργότερα, ο φίλος μου μου χάρισε ένα γραπτό, ένα ποίημα του οποίου η αντίθεση με την μονοτονία των επεξηγηματικών του λόγων, που ανέφερα, μου τράβηξε έντονα την προσοχή. Το ποίημα έλεγε: 

«Ο Θεός έδωσε στον Ήλιο για γυναίκα τη Γη και ευλόγησε αυτή την αγάπη όταν δημιούργησε τη Σελήνη. 

Έτσι επίσης δημιούργησε εσένα, γυναίκα για να στρέψεις τη ζωή σου στην ανθρώπινη αγάπη. 

Και για να βρει στην ηδονή του να αγαπάς η ψυχή το μονοπάτι της επιστροφής, εκεί που πάντα είναι σήμερα, όπου δεν υπάρχει αύριο. 

Γιατί έτσι όπως πάει η ζωή στο θάνατο από αγάπη, έτσι η αγάπη ανασταίνεται από τον θάνατο, όπου υπάρχει μια καρδιά ξυπνητή, που ξέρει να τη συγκρατεί στην αγάπη της και στον θάνατό της. 

Με κάθε φιλί πεθαίνει λίγο η ψυχή ξεχνώντας τι είναι ζωή στην αγάπη. Και γι’ αυτό με κάθε φιλί μπορεί να ξαναζήσει η ψυχή αυτού, που ξέρει να πεθαίνει. 

Ω, παραδοξότητα της δημιουργίας! 

Σε κάθε ανάσα αγάπης υπάρχει ένας αναστεναγμός, που είναι αιωνιότητα. 

Και σε κάθε χάδι επίσης καίει η φωτιά του θανάτου και η ανάσταση. 

Ανυψώστε την απλή και απέριττη αγάπη στις πιο ψηλές κορυφές! 

Και το ν’ αγαπάς και να φιλάς να είναι μια προσευχή ζωής στο πιο εσώτερο ον που είναι η αλήθεια και είναι Θεός. 

Γιατί δεν είστε εσείς που αγαπάτε, αλλά η αγάπη του Πατέρα που πάλλεται μέσα σας. 

Δική σας θα είναι η δυνατότερη ευλογία Του, αν σε κάθε φιλί που δίνετε και παίρνετε καθαγιάζεται το όνομα Του, φυλάγοντας την παρουσία Του στους πιο εσωτερικούς πόθους σας. 

Και στην αγάπη σας αναζητήστε επίσης πρώτα την βασιλεία του Θεού και τη Δικαιοσύνη Του και όλα τα άλλα, ακόμα και η ευτυχία του Είναι, θα σας δοθούν σαν συμπλήρωμα. 

Και μη φοβάστε να αγαπάτε, να φοβάστε αυτόν, που μπορεί να μετατρέψει την αγάπη σας σε προκατάληψη ή κακία. 

Κάνετε από την ένωσή σας ένα γαλήνιο δρόμο προς τους ουρανούς. 

Όσο θα έχετε την παρουσία Του στις καρδιές σας, θα αγαπάτε στ’ αλήθεια το Θεό υπεράνω όλων των πραγμάτων και συγχρόνως θα αγαπάτε ο ένας τον άλλο. 

Και τη στιγμή της υπέρτατης ευτυχίας, θα είστε ένα μ’ Εκείνον και με τη Δημιουργία Του».

Απόσπασμα από το βιβλίο "Το Πέταγμα του Φτερωτού Φιδιού" του Armando Cosani

Μην παίρνετε το πρόβλημα πάνω σας, αναθέστε το στους αρμόδιους!

Διαβάζουμε στο κεφάλαιο «Παρατηρητής και Παρατηρούμενος» του βιβλίου «Διατριβή Επαναστατικής Ψυχολογίας» του Δασκάλου Samael Aun Weor:

«Είναι κώλυμα, εμπόδιο, πρόσκομμα, για τη δουλειά της Εσώτερης Αυτοπαρατήρησης, τα ακόλουθα Ψυχολογικά ελαττώματα:
Μυθομανία (Παραλήρημα Μεγαλείου, να θεωρεί κάποιος τον εαυτό του Θεό).
Εγωλατρία (πίστη σε ένα Διαρκές ΕΓΩ, λατρεία σε οποιουδήποτε είδους Alter-Ego).
Παράνοια (Δοκησισοφία, Αυτάρκεια, Αλαζονεία, να θεωρεί κάποιος τον εαυτό του αλάνθαστο, μυστικιστική υπερηφάνεια, άτομο που δεν ξέρει να βλέπει την ξένη άποψη).
Όταν συνεχίζει κάποιος με την παράλογη πεποίθηση ότι είναι Ένας και ότι κατέχει ένα διαρκές Εγώ, η σοβαρή δουλειά πάνω στον εαυτό του καταλήγει κάτι περισσότερο από αδύνατη.»

Αν προσπαθήσουμε να εμβαθύνουμε στο ότι το μεγαλύτερο εμπόδιο στην αυτοπαρατήρηση και κατά συνέπεια στον θάνατο των ΕΓΩ - ελαττωμάτων μας είναι η Εγωλατρία, η Μυθομανία και η Παράνοια, όπως μάς έχουν υποδείξει οι Δάσκαλοι Σαμαέλ και Ραβολού,  θα δούμε ότι πράγματι, τις περισσότερες φορές, σε κάθε πράξη της ζωής μας, τα τρία αυτά ελαττώματα μάς υπνωτίζουν και παίρνουμε πάνω μας περισσότερο "βάρος" από αυτό που μας αντιστοιχεί. Προσπαθούμε να κάνουμε τη δουλειά μόνοι μας, δουλειά που θα έπρεπε να αναθέσουμε στους Θεϊκούς μας Γονείς ή τους Δασκάλους μας.

Ας πούμε για παράδειγμα ότι πιάνουμε τον εαυτό μας να έχει φάει λίγο παραπάνω ή να έχουμε φάει πολλά γλυκά και βλέποντας ότι τον τελευταίο καιρό έχουμε πάρει και μερικά κιλά παραπάνω, λέμε στον εαυτό μας: «Δεν πρέπει να φάω άλλο, έως εδώ, από αύριο αρχίζω δίαιτα!» και μένουμε σε αυτό...

Είμαστε ευχαριστημένοι που παίρνουμε αυτή την απόφαση, αλλά δεν μας περνάει από το μυαλό ότι απλά έχουμε εξαπατηθεί από το Εγώ, τον Εαυτό μας...
Πιο σωστό θα ήταν να λέγαμε: «Δεν πρέπει να φάω άλλο, έως εδώ, από αύριο αρχίζω δίαιτα... Θεϊκή μου Μητέρα κάψε το ελάττωμα της Λαιμαργίας και βοήθησέ με...».

Γυρίζουμε το απόγευμα σπίτι κι ενώ χαλαρώνουμε, θυμόμαστε μια σκηνή θυμού ή ζήλιας ή λαγνείας που έγινε κατά τη διάρκεια της ημέρας και διαπιστώνουμε με λύπη ότι δράσαμε λάθος. Πολλές φορές μένουμε σε αυτό, στενοχωριόμαστε και απλά λέμε στον εαυτό μας ότι δεν θα το ξανακάνουμε... Δεν μας περνάει από το μυαλό ότι αμέσως πρέπει να ζητήσουμε από τη Θεϊκή μας Μητέρα τη διάλυση όλων των ελαττωμάτων που ήταν υπεύθυνα για το περιστατικό αυτό και να μας βοηθήσει την επόμενη φορά να είμαστε πιο επάγρυπνοι, ώστε να παρατηρήσουμε αυτά τα ελαττώματα τη στιγμή που εκδηλώνονται για να ζητήσουμε άμεσα τη διάλυσή τους. Ακόμα και τη στενοχώρια ή την απελπισία που μας έχει πιάσει σε αυτές τις στιγμές, αλλά ακόμα και την υπερηφάνειά μας θα πρέπει να ζητήσουμε να διαλυθεί, γιατί αν παρατηρήσουμε και είμαστε ειλικρινείς, θα δούμε ότι κατά βάθος αυτός που λυπάται είναι η πληγωμένη εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας, η Μυθομανία και η Παράνοιά μας...

Βλέπουμε ή διαβάζουμε στις ειδήσεις για την παγκόσμια κατάσταση, τις επιπτώσεις από την αλλαγή του κλίματος ή τους πολέμους που αυξάνονται στην περιοχή μας και τρέχουμε να οργανώσουμε και να κάνουμε πρακτικές ή άλλες δράσεις για το καλό της ανθρωπότητας και της παγκόσμιας ειρήνης. Νιώθουμε ικανοποιημένοι που νοιαζόμαστε για το καλό της ανθρωπότητας και καλά κάνουμε που τα οργανώνουμε όλα αυτά, αλλά ξεχνάμε να ζητήσουμε από τη Θεϊκή μας Μητέρα να κάψει την ανησυχία ή το φόβο που νιώθουμε και είναι ένα από τα κίνητρα για να κάνουμε όλες αυτές τις δράσεις...

Η Εγωλατρία μάς υπνωτίζει και μας κάνει να πιστεύουμε ότι είμαστε κύριοι του εαυτού μας και συνειδητοί την κάθε στιγμή. Δεν μας αφήνει να δούμε ότι κάθε σκέψη μας είναι ένα ελάττωμα σε δράση και, σε συνεργασία με την τεμπελιά μας, δεν μας επιτρέπει να απευθυνθούμε στη Θεϊκή μας Μητέρα για βοήθεια.

Έχουμε να παραδώσουμε μια εργασία, μάς απασχολεί κάτι, είτε στην καθημερινή μας δουλειά είτε στην εσωτερική εργασία μας, αλλά παρόλο που έχουμε πρόβλημα και δεν τα καταφέρνουμε, δεν ζητάμε τον θάνατο της απογοήτευσης που μας έχει πιάσει ή οποιοδήποτε άλλου ελαττώματος εμπλέκεται, ούτε ζητάμε βοήθεια για να μας δείξουν τι πρέπει να κάνουμε για να ξεπεράσουμε το εμπόδιο στο οποίο έχουμε κολλήσει.

Προσπαθούμε να δώσουμε τη λύση μόνοι μας, να δώσει τη λύση το Εγώ μας, ενώ οι Δάσκαλοι και οι Θεϊκοί μας Γονείς είναι από επάνω μας και περιμένουν να αντιληφθούμε ότι απλά πρέπει να ζητήσουμε από Αυτούς τον θάνατό των Εγώ - ελαττωμάτων μας και βοήθεια για να ελευθερωθεί η συνείδηση που αντιστοιχεί στο συγκεκριμένο γεγονός ή πρόβλημα. Αν το κάνουμε θα δούμε ή ότι είτε με κάποιον "μαγικό" τρόπο βρίσκουμε τη λύση στο πρόβλημά μας, είτε, αν δεν υπάρχει κάτι να γίνει τη συγκεκριμένη στιγμή, δεν μας ταυτίζει το γεγονός και δεν υποφέρουμε.

Αν είμαστε ειλικρινείς, θα αντιληφθούμε ότι με τη στάση μας αυτή ΔΕΝ δεχόμαστε τους Δασκάλους, ούτε τους Θεϊκούς μας Γονείς. Αν μας ρωτήσουν, θα πούμε ότι δεν είναι έτσι, ότι τους δεχόμαστε και θέλουμε τη βοήθειά Τους, αλλά, παρά τα λόγια μας, στην πράξη τους προδίδουμε και τους αρνούμαστε από στιγμή σε στιγμή...

Δεν είμαστε εμείς που θα διαλύσουμε τα ελαττώματά μας... Η Θεϊκή μας Μητέρα θα το κάνει. Το μόνο που ζητά από εμάς είναι να Τη θυμόμαστε και να Της το ζητάμε, όσο πιο συχνά μπορούμε. Η αληθινή ταπείνωση έρχεται όταν αντιλαμβανόμαστε ότι μόνοι μας δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, ότι πράγματι εμείς είμαστε που δρούμε έτσι ελαττωματικά και ότι όσο κι αν δεν μας αρέσει, όσο κι αν λέμε στον εαυτό μας το αντίθετο, θα συνεχίσουμε να δρούμε με αυτόν τον τρόπο, εκτός και ζητήσουμε βοήθεια από τη Θεότητα μέσα μας για να μας διαλύσει όλα αυτά τα ελαττώματα και να μας ελευθερώσει...

Όλοι έχουμε ακούσει η διαβάσει την προτροπή του Ευαγγελίου «Αγρυπνείτε και προσεύχεσθε, για να μην πέσετε σε πειρασμό», (κατά Ματθαίον 26,41). Η προτροπή αυτή έχει δύο σκέλη: το «Αγρυπνείτε» και το «Προσεύχεσθε». Τις περισσότερες φορές δεν κάνουμε κανένα από τα δύο, ενώ πολλές φορές το ΕΓΩ μάς εξαπατά και μένουμε μόνο στο «Αγρυπνείτε». Ξεχνάμε ότι όσες φορές και να πούμε ότι δεν θα ξανακάνω κάτι, τα αντίστοιχα Εγώ - ελαττώματα δεν διαλύονται και απλά περιμένουν τη στιγμή που θα είμαστε αδύναμοι ή θα χαλαρώσει η επαγρύπνησή μας για να εκδηλωθούν ξανά. 

Για να διαλυθούν τα ΕΓΩ χρειάζεται και το «Προσεύχεσθε», να ζητήσουμε από τη Θεϊκή μας Μητέρα να τα διαλύσει και γενικότερα να μας βοηθήσει στην εσωτερική μας εργασία.

«Θεϊκή μου Μητέρα διέλυσε το τάδε ελάττωμά μου και βοήθησέ με!»

Με αυτή τη μικρή επίκληση - προσευχή και γενικότερα όσο πιο πολύ προσευχόμαστε και ζητάμε βοήθεια, τόσο περισσότερο βγάζουμε το περιττό βάρος από πάνω μας και το "πετάμε", το αναθέτουμε στους αρμόδιους, τη Θεϊκή μας Μητέρα, τον Θεϊκό μας Πατέρα και τους Δασκάλους μας κι έτσι πεθαίνουμε ψυχολογικά από στιγμή σε στιγμή και ζούμε τη ζωή μας πιο ανάλαφρα και σοφά!!!