Ένας παλιός Ινδουιστικός μύθος, διηγείται πως κάποια εποχή όλοι οι άνθρωποι ήσαν Θεοί.
Όμως καταχράστηκαν τόσο πολύ την θειότητά τους, ώστε ο Μπράχμα, ο κύριος των Θεών, αποφάσισε να τους την αφαιρέσει και να την κρύψει σ' ένα σημείο, όπου θα ήταν αδύνατο να την ξαναβρούν.
Το μεγάλο πρόβλημα που ανέκυψε, λοιπόν, ήταν το να βρεθεί μία πολύ καλή κρύπτη για τη θειότητα του ανθρώπου...
Όταν οι ελάσσονες Θεοί κλήθηκαν σε συμβούλιο για να επιλύσουν αυτό το πρόβλημα, πρότειναν το εξής:
- ''Ας θάψουμε τη θειότητα τού ανθρώπου μέσα στη Γη''.
Όμως ο Μπράχμα απάντησε:
- ''Όχι, δεν αρκεί, γιατί ο άνθρωπος θα σκάψει και θα τη βρει''.
Τότε οι Θεοί απάντησαν:
- ''Σ' αυτήν την περίπτωση, ας ρίξουμε τη θειότητά του στα τρίσβαθα των ωκεανών''.
Όμως και πάλι απάντησε ο Μπράχμα:
- ''Όχι, γιατί, αργά ή γρήγορα, ο άνθρωπος θα εξερευνήσει τα βάθη όλων των ωκεανών, και είναι βέβαιο πως μια μέρα θα την ξαναβρεί και θα την ξαναφέρει στην επιφάνεια''.
Τότε οι ελάσσονες Θεοί κατέληξαν:
- ''Δεν ξέρουμε που να την κρύψουμε, γιατί δεν φαίνεται να υπάρχει πάνω στην Γη ή μέσα στη θάλασσα κάποιος τόπος στον οποίο να μη φθάσει κάποια μέρα ο άνθρωπος''.
Τότε ο Μπράχμα είπε:
- ''Να τι θα κάνουμε με την θειότητα του ανθρώπου. Θα την κρύψουμε στα τρίσβαθα του ίδιου του τού εαυτού, γιατί εκεί είναι το μόνο μέρος που δεν θα σκεφτεί ποτέ να ψάξει''.
Από εκείνη την εποχή, καταλήγει ο μύθος, ο άνθρωπος έκανε τον γύρο της Γης, εξερεύνησε, σκαρφάλωσε σε όλα τα βουνά, καταδύθηκε σε όλες τις θάλασσες κι έσκαψε παντού, αναζητώντας κάτι το οποίο βρίσκεται μέσα του!
Ο Θεός είναι πανταχού παρόν και εμπεριέχεται στα πάντα, αλλά δεν θα τον βρούμε ποτέ και πουθενά, παρά μόνο αν τον ψάξουμε στο εσωτερικό μας, στα κατάβαθα της Ύπαρξής μας.
Διαβάζουμε στο κατά Λουκά ευαγγέλιο, κεφάλαιο 17, στίχους 20-21:
Είναι σαν μια μητέρα που παρέχει τα πάντα στο παιδί της, την αγάπη της, τη στοργή της αλλά και όλα τα υλικά αγαθά που αυτό χρειάζεται. Το παιδί γοητεύεται με τα δώρα και τα υλικά αγαθά της μητέρα του και χαίρεται και παίζει μαζί τους ξεχνώντας προς στιγμή τη μητέρα του. Όταν βαρεθεί κι αποφασίσει να αφήσει τα παιχνίδια του και να ψάξει για τη μητέρα του, θα γυρίσει την αγκαλιά της, θα νιώσει την αγάπη της, τη φροντίδα της και όλα τα άλλα θα του δοθούν σαν συμπλήρωμα.
Ο Θεϊκός μας Πατέρας ξέρει καλά τι έχουμε ανάγκη προτού ακόμα του το ζητήσουμε. Γι' αυτό είναι γραμμένο στα ευαγγέλια να ζητάμε πρώτα τη βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη Του κι όλα τα άλλα θα μας δοθούν σαν συμπλήρωμα και χωρίς να τα ζητήσουμε.
Αυτός ο παλιός μύθος από την Ινδία μας περιγράφει λοιπόν πόσο μόνος ένιωθε ο θεός Μπράχμα.
Όντως ο θεός Μπράχμα ήταν ολομόναχος. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο στον κόσμο εκτός από αυτόν, με αποτέλεσμα να βαριέται αφάνταστα. Σκεφτόταν πόσο όμορφα θα ήταν αν είχε κάποιον να παίξει μαζί του, ένα παιχνίδι ας πούμε.
Πολύ θα ήθελε να παίξει ένα παιχνίδι, αλλά δεν υπήρχε κανείς για να παίξει μαζί του.
Η ιδέα που κατέβασε του φάνηκε πολύ καλή. Για να διασκεδάσει θα δημιουργούσε μια όμορφη θεά...
Στρώθηκε λοιπόν στη δουλειά και έφτιαξε τη Μάγια. Μόλις η Μάγια απέκτησε υλική υπόσταση, ο Μπράχμα της εξήγησε το σκοπό της ύπαρξής της.
Εκείνη, λες και ήταν προετοιμασμένη για αυτό από καιρό, του απάντησε:
- "Ωραία, αλλά αν θέλεις να παίξουμε ένα ενδιαφέρον παιχνίδι, θα πρέπει να κάνεις ότι σου λέω."
Εκείνος συμφώνησε και ακολουθώντας τις ιδέες της Μάγια δημιούργησε ένα ολόκληρο σύμπαν. Δημιούργησε τον ήλιο και τα αστέρια, τη σελήνη και τους πλανήτες. Στη συνέχεια δημιούργησε τη ζωή στη γη - την ατμόσφαιρα, τους ωκεανούς και τα ζώα.
Η Μάγια τότε του είπε:
- "Πολύ ωραίος ο κόσμος των ψευδαισθήσεων που δημιούργησες! Τώρα θέλω να πλάσεις ένα είδος ζώου που να διαθέτει την ευφυΐα και την επίγνωση για να εκτιμήσει το δημιούργημά σου".
Έτσι ο Μπράχμα έπλασε τους ανθρώπους και αφού ολοκλήρωσε τη δημιουργία, ρώτησε τη Μάγια πότε θα άρχιζε το παιχνίδι.
- "Αρχίζουμε αμέσως", του απάντησε εκείνη.
Πήρε τον Μπράχμα και τον έκοψε χιλιάδες μικροσκοπικά κομματάκια. Τοποθέτησε ένα κομμάτι μέσα σε κάθε άνθρωπο και του είπε:
- "Τώρα αρχίζει το παιχνίδι! Εγώ θα σε κάνω να ξεχάσεις τι είσαι, και εσύ θα προσπαθήσεις να βρεις τον εαυτό σου".
Η Μάγια δημιούργησε το όνειρο, και ακόμα και σήμερα ο Μπράχμα προσπαθεί να θυμηθεί ποιος είναι.
Ο Μπράχμα ζει μέσα μας και η Μάγια μας εμποδίζει να θυμηθούμε ποιοι είμαστε, να θυμηθούμε το ΕΙΝΑΙ μας, τον αληθινό Εαυτό μας...
Όταν κάποιος ξυπνήσει από το όνειρο θα διεκδικήσει ξανά τη θεία φύση του. Και όποιος αφυπνισθεί είναι φυσικό να αναρωτηθεί:
- "Εντάξει με εμένα, τι γίνεται όμως με τα υπόλοιπα κομμάτια μου; Δεν μπορώ να τα αφήσω έτσι... Θα προσπαθήσω να τα βοηθήσω να αφυπνιστούν κι αυτά, για να γίνουμε και πάλι ΕΝΑ!".
Μετά κι από αυτόν τον ωραίο μύθο, θα ήθελα να κλείσω την παρούσα ανάρτηση μόνο με ένα ερώτημα, το οποίο είναι ο τίτλος και το θέμα από το βίντεο που ακολουθεί:
- Ποιος είσαι... Πραγματικά;
Όμως καταχράστηκαν τόσο πολύ την θειότητά τους, ώστε ο Μπράχμα, ο κύριος των Θεών, αποφάσισε να τους την αφαιρέσει και να την κρύψει σ' ένα σημείο, όπου θα ήταν αδύνατο να την ξαναβρούν.
Το μεγάλο πρόβλημα που ανέκυψε, λοιπόν, ήταν το να βρεθεί μία πολύ καλή κρύπτη για τη θειότητα του ανθρώπου...
Όταν οι ελάσσονες Θεοί κλήθηκαν σε συμβούλιο για να επιλύσουν αυτό το πρόβλημα, πρότειναν το εξής:
- ''Ας θάψουμε τη θειότητα τού ανθρώπου μέσα στη Γη''.
Όμως ο Μπράχμα απάντησε:
- ''Όχι, δεν αρκεί, γιατί ο άνθρωπος θα σκάψει και θα τη βρει''.
Τότε οι Θεοί απάντησαν:
- ''Σ' αυτήν την περίπτωση, ας ρίξουμε τη θειότητά του στα τρίσβαθα των ωκεανών''.
Όμως και πάλι απάντησε ο Μπράχμα:
- ''Όχι, γιατί, αργά ή γρήγορα, ο άνθρωπος θα εξερευνήσει τα βάθη όλων των ωκεανών, και είναι βέβαιο πως μια μέρα θα την ξαναβρεί και θα την ξαναφέρει στην επιφάνεια''.
Τότε οι ελάσσονες Θεοί κατέληξαν:
- ''Δεν ξέρουμε που να την κρύψουμε, γιατί δεν φαίνεται να υπάρχει πάνω στην Γη ή μέσα στη θάλασσα κάποιος τόπος στον οποίο να μη φθάσει κάποια μέρα ο άνθρωπος''.
Τότε ο Μπράχμα είπε:
- ''Να τι θα κάνουμε με την θειότητα του ανθρώπου. Θα την κρύψουμε στα τρίσβαθα του ίδιου του τού εαυτού, γιατί εκεί είναι το μόνο μέρος που δεν θα σκεφτεί ποτέ να ψάξει''.
Από εκείνη την εποχή, καταλήγει ο μύθος, ο άνθρωπος έκανε τον γύρο της Γης, εξερεύνησε, σκαρφάλωσε σε όλα τα βουνά, καταδύθηκε σε όλες τις θάλασσες κι έσκαψε παντού, αναζητώντας κάτι το οποίο βρίσκεται μέσα του!
Ο Θεός είναι πανταχού παρόν και εμπεριέχεται στα πάντα, αλλά δεν θα τον βρούμε ποτέ και πουθενά, παρά μόνο αν τον ψάξουμε στο εσωτερικό μας, στα κατάβαθα της Ύπαρξής μας.
Διαβάζουμε στο κατά Λουκά ευαγγέλιο, κεφάλαιο 17, στίχους 20-21:
"20 ἐπερωτηθεὶς δὲ ὑπὸ τῶν φαρισαίων πότε ἔρχεται ἡ βασιλεία τοῦ θεοῦ ἀπεκρίθη αὐτοῖς καὶ εἶπεν, οὐκ ἔρχεται ἡ βασιλεία τοῦ θεοῦ μετὰ παρατηρήσεως,
21 οὐδὲ ἐροῦσιν, ἰδοὺ ὧδε· ἤ, ἐκεῖ· ἰδοὺ γὰρ ἡ βασιλεία τοῦ θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν ἐστιν".ή σε μετάφραση:
"20 Και όταν ρωτήθηκε από τους Φαρισαίους πότε έρχεται η βασιλεία του Θεού, τους αποκρίθηκε και είπε: «Δεν έρχεται η βασιλεία του Θεού με παρατήρηση,
21 ούτε θα πουν: “Ιδού εδώ” ή “εκεί”, γιατί ιδού, η βασιλεία του Θεού είναι μέσα σας".Ο Δάσκαλος Samael Aun Weor γράφει σχετικά με τη Θεϊκότητά μας στο κεφάλαιο "Η προσευχή στη Δουλειά" στο βιβλίο "Διατριβή Επαναστατικής Ψυχολογίας":
"Αν στο καθαρά φυσικό έχουμε πατέρα και μητέρα, στο βαθύτερο ΕΙΝΑΙ μας έχουμε επίσης τον Πατέρα μας τον «εν κρυπτώ» και τη Θεϊκή μας Μητέρα ΚΟΥΝΤΑΛΙΝΗ.
Υπάρχουν τόσοι Πατέρες στον Ουρανό όσοι άνθρωποι στη γη.
Ο Θεός Μητέρα στο δικό μας ιδιαίτερο εσωτερικό είναι η θηλυκή άποψη του Πατέρα μας του «εν κρυπτώ».
ΑΥΤΟΣ και ΑΥΤΗ είναι βέβαια τα δύο ανώτερα μέρη του εσωτερικού μας ΕΙΝΑΙ.
Χωρίς αμφιβολία ΑΥΤΟΣ και ΑΥΤΗ είναι το ίδιο μας το Αληθινό ΕΙΝΑΙ πολύ πέρα από το Εγώ της ψυχολογίας.
ΑΥΤΟΣ διπλασιάζεται σ’ ΑΥΤΗ και παραγγέλλει, διευθύνει, νουθετεί.
ΑΥΤΗ περιορίζει τα ανεπιθύμητα στοιχεία που φέρουμε στο εσωτερικό μας με την προϋπόθεση μιας διαρκούς Δουλειάς πάνω στον εαυτό μας.
Όταν θα έχουμε πεθάνει ριζικά, όταν όλα τα ανεπιθύμητα στοιχεία θα έχουν περιοριστεί μετά από πολλή δουλειά συνειδητή και από ηθελημένες ταλαιπωρίες, θα ενωθούμε και θα ολοκληρωθούμε με τον «ΠΑΤΕΡΑ-ΜΗΤΕΡΑ» οπότε θα γίνουμε Θεότητες υπερβολικά Θεϊκές, πολύ πέρα από το καλό και το κακό.
Η ιδιαίτερη, ατομική μας Θεϊκή Μητέρα, με τις πύρινες δυνάμεις της μπορεί να διαλύσει σε κοσμική σκόνη οποιοδήποτε από τα τόσα Εγώ που προηγουμένως παρατηρήθηκε και κρίθηκε.
Με κανένα τρόπο δεν θα ήταν αναγκαία μια συγκεκριμένη συνταγή για να προσευχηθεί κανείς στην εσωτερική μας Θεϊκή Μητέρα. Πρέπει να είμαστε τελείως φυσικοί και απλοί όταν απευθυνόμαστε σε ΑΥΤΗΝ. Το παιδί που απευθύνεται στη μητέρα του δεν έχει ειδικούς τύπους. Λέει αυτό που βγαίνει από την καρδιά του και αυτό είναι όλο."Πίσω από τις σκέψεις μας, τα συναισθήματά μας, την αίσθηση του σώματός μας, πίσω από όλες τις αισθήσεις μας, πίσω ακόμα και από τη συνείδησή μας υπάρχει μια Θεϊκή σπίθα κρυμμένη, ο Θεϊκός μας Πατέρας και η Θεϊκή μας Μητέρα που ποθούν να τους ψάξουμε και να τους αγαπήσουμε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Να αγαπήσουμε και να ζητήσουμε τον Δημιουργό αντί για τα δημιουργήματά του...
Είναι σαν μια μητέρα που παρέχει τα πάντα στο παιδί της, την αγάπη της, τη στοργή της αλλά και όλα τα υλικά αγαθά που αυτό χρειάζεται. Το παιδί γοητεύεται με τα δώρα και τα υλικά αγαθά της μητέρα του και χαίρεται και παίζει μαζί τους ξεχνώντας προς στιγμή τη μητέρα του. Όταν βαρεθεί κι αποφασίσει να αφήσει τα παιχνίδια του και να ψάξει για τη μητέρα του, θα γυρίσει την αγκαλιά της, θα νιώσει την αγάπη της, τη φροντίδα της και όλα τα άλλα θα του δοθούν σαν συμπλήρωμα.
Ο Θεϊκός μας Πατέρας ξέρει καλά τι έχουμε ανάγκη προτού ακόμα του το ζητήσουμε. Γι' αυτό είναι γραμμένο στα ευαγγέλια να ζητάμε πρώτα τη βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη Του κι όλα τα άλλα θα μας δοθούν σαν συμπλήρωμα και χωρίς να τα ζητήσουμε.
"ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν τού Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν." (Ματθ. 6, 33)Πρέπει πάντα να ψάχνουμε το Θεό μέσα μας. Πουθενά δεν λέει στα ευαγγέλια να μην ψάχνουμε και να πιστεύουμε τυφλά, πουθενά δεν αναφέρει το γνωστό "πίστευε και μη ερεύνα". Το αντίθετο μάλιστα. Μας επαναλαμβάνει συνεχώς να ψάχνουμε, να ζητάμε. Μας περιμένει υπομονετικά όπως τον άσωτο γιο στη γνωστή παραβολή...
"7 Αιτείτε, και δοθήσεται υμίν· ζητείτε, και ευρήσετε· κρούετε, και ανοιγήσεται υμίν.
8 πάς γάρ ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και τώ κρούοντι ανοιγήσεται." (Ματθ. 7, 7-8 )Ένας άλλος πολύ παλιός ινδουιστικός μύθος, μας μιλά για τον Θεό Μπράχμα και τη Μάγια, που στα σανσκριτικά σημαίνει ψευδαίσθηση.
Αυτός ο παλιός μύθος από την Ινδία μας περιγράφει λοιπόν πόσο μόνος ένιωθε ο θεός Μπράχμα.
 |
| Μπράχμα |
Πολύ θα ήθελε να παίξει ένα παιχνίδι, αλλά δεν υπήρχε κανείς για να παίξει μαζί του.
Η ιδέα που κατέβασε του φάνηκε πολύ καλή. Για να διασκεδάσει θα δημιουργούσε μια όμορφη θεά...
Στρώθηκε λοιπόν στη δουλειά και έφτιαξε τη Μάγια. Μόλις η Μάγια απέκτησε υλική υπόσταση, ο Μπράχμα της εξήγησε το σκοπό της ύπαρξής της.
Εκείνη, λες και ήταν προετοιμασμένη για αυτό από καιρό, του απάντησε:
- "Ωραία, αλλά αν θέλεις να παίξουμε ένα ενδιαφέρον παιχνίδι, θα πρέπει να κάνεις ότι σου λέω."
Εκείνος συμφώνησε και ακολουθώντας τις ιδέες της Μάγια δημιούργησε ένα ολόκληρο σύμπαν. Δημιούργησε τον ήλιο και τα αστέρια, τη σελήνη και τους πλανήτες. Στη συνέχεια δημιούργησε τη ζωή στη γη - την ατμόσφαιρα, τους ωκεανούς και τα ζώα.
Η Μάγια τότε του είπε:
- "Πολύ ωραίος ο κόσμος των ψευδαισθήσεων που δημιούργησες! Τώρα θέλω να πλάσεις ένα είδος ζώου που να διαθέτει την ευφυΐα και την επίγνωση για να εκτιμήσει το δημιούργημά σου".
Έτσι ο Μπράχμα έπλασε τους ανθρώπους και αφού ολοκλήρωσε τη δημιουργία, ρώτησε τη Μάγια πότε θα άρχιζε το παιχνίδι.
- "Αρχίζουμε αμέσως", του απάντησε εκείνη.
Πήρε τον Μπράχμα και τον έκοψε χιλιάδες μικροσκοπικά κομματάκια. Τοποθέτησε ένα κομμάτι μέσα σε κάθε άνθρωπο και του είπε:
- "Τώρα αρχίζει το παιχνίδι! Εγώ θα σε κάνω να ξεχάσεις τι είσαι, και εσύ θα προσπαθήσεις να βρεις τον εαυτό σου".
Η Μάγια δημιούργησε το όνειρο, και ακόμα και σήμερα ο Μπράχμα προσπαθεί να θυμηθεί ποιος είναι.
Ο Μπράχμα ζει μέσα μας και η Μάγια μας εμποδίζει να θυμηθούμε ποιοι είμαστε, να θυμηθούμε το ΕΙΝΑΙ μας, τον αληθινό Εαυτό μας...
Όταν κάποιος ξυπνήσει από το όνειρο θα διεκδικήσει ξανά τη θεία φύση του. Και όποιος αφυπνισθεί είναι φυσικό να αναρωτηθεί:
- "Εντάξει με εμένα, τι γίνεται όμως με τα υπόλοιπα κομμάτια μου; Δεν μπορώ να τα αφήσω έτσι... Θα προσπαθήσω να τα βοηθήσω να αφυπνιστούν κι αυτά, για να γίνουμε και πάλι ΕΝΑ!".
Μετά κι από αυτόν τον ωραίο μύθο, θα ήθελα να κλείσω την παρούσα ανάρτηση μόνο με ένα ερώτημα, το οποίο είναι ο τίτλος και το θέμα από το βίντεο που ακολουθεί:
- Ποιος είσαι... Πραγματικά;
